Maandblogthema: Ik blijf...

Door: EvanderHel

Geplaatst op Sep 9, 2012

… want ik wíl níet naar huis, ik ga hier noooooit meer weg, snik ik. Drie jankende vrouwen en 1 nuchtere man die bruut zegt dat het vliegtuig morgen vertrekt.
‘Je kunt toch niet gewoon hier blijven, Ellentje?’
‘Heus wel’, mompel ik vanuit m’n zakdoek, ‘laat de hond maar overkomen en dan zijn we weer compleet en gelukkig.'
‘We komen hier vast weer terug, echt waar.’
‘Echt? Echt echt?’ Ik snotter nog wat na en betraande ogen kijken me aan. De meiden van natuurreservaat Kololo hebben afscheidscadeautjes voor ons gekocht. Omdat we zo lang daar zijn gebleven terwijl de meeste mensen het slechts als korte stop zien. In die weken zijn we intensief met de jongens en meisjes opgetrokken, hebben we de chef-kok – een man met wel heel veel vrouwelijke trekjes – in ons hart gesloten, samen met zijn zalige en met een smaakvolle dosis Afrikaanse liefde bereidde gerechten.

Dagelijks trekken we vanuit ons hutje met de naam Fish Eagle, waar niet alleen wij slapen maar ook de woelmuis, erop uit, de ongelooflijk mooie natuur in. Dertig kilometer van de bewoonde wereld, geen televisie, geen mobieltjes, geen kranten, geen niks. Zalig. Soms met de benenwagen, dan is het wandelen, sluipen en genieten van de sporen en bijbehorende beestjes die we tegenkomen. Hier zitten alleen ‘veilige’ dieren, zoals diverse soorten bokken, hartebeesten, zebra’s, giraffen, apen, exotisch gekleurde vogels, giftige schorpioenen en gemeen bijtende slangen en oh ja, een ontsnapt luipaard van het reservaat ernaast. Maar verder totaal veilig hoor...
Mocht je het toch niet helemaal vertrouwen dan kun je een walky talkie meekrijgen. Om te melden dat je wordt opgevreten door dat ene luipaard waarbij de zebra’s tijdens je collect call met de receptie meeluisteren en de apen enthousiast applaudisseren op de rug van de buurman die op zijn beurt weer in een grote ketel staat te roeren voor een smakelijke jus erbij.
‘Wilt u haar hier opeten of neemt u d’r mee?’
Net een scène uit de film Madagascar. Maar dan een zonder Marty en Gloria en met dat luipaard knabbelend en smakkend aan je grote teen is het toch een stuk minder grappig…

Andere keren gaan we naar het reservaat ernaast, Welgevonden, met de Landrover. Dan zit je veilig, hoog en droog. Dacht ik. ’s Ochtends vroeg vertrekken we, teringjantje koud is het dan nog. Met een shirt, een sweater, een vest en een aangereikte plaid zitten we vrijwillig te klappertanden. Dat is dan wel gratis inbegrepen bij de prijs. Maar als de zon opkomt en haar stralen me verwarmen gaat alles uit. Nou ja, bijna alles. Een striptease bij de neushoorns zie ik niet zitten, men zegt dat ze slechte ogen hebben maar je zult net zien dat ik die ene tref die het allemaal wel prima ziet. Voor je ’t weet staat het met foto’s en al in de plaatselijke safarikrant.

We rijden door het glooiende landschap met prachtige vergezichten, dompelen de auto onder in de rivier, vergapen ons aan olifanten, roofvogels, leeuwen met kleintjes, buffels, enge krokodillen en nijlpaarden die net zomin in de Nijl dobberen als dat ze paard zijn.

En toen deed iemand het licht uit. Gerommel in de verte, de zon heeft zich uit de voeten gemaakt en de dieren zijn verdwenen. De lichten van de landrover gaan aan en het dak gaat eraf. Zo voelt het tenminste. Want het gaat regenen zoals ik werkelijk nog nooit heb meegemaakt. Ik probeer mijn camera te behoeden voor reddend zwemmen maar binnen de kortste keren ben ik tot aan mijn ondergoed aan toe drijfnat. De mascara loopt in oorlogsstrepen over mijn gezicht en mijn kapsel zit in een wak. En dan stoppen we. Want wie loopt daar op het pad? Het luipaard! Hoewel dit met aan grote waarschijnlijkheid grenzende waarheid de illegale zuster van die andere is neem ik geen risico. Stel je voor dat dit namelijk niet zo is en de honger nog niet gestild…
De overige mensen in de auto springen enthousiast maar zwijgzaam in het rond en filmen er lustig op los. Ik geniet van ’t moment maar sterf ondertussen van de kou. Het regenpak doet zijn naam eer aan. Ik zit letterlijk in een pak vol met regen en verlang naar die warme stortdouche in ’t hutje. Meestal zit de kikker er dan gezellig naast in de raamopening en de grote naaktslakken trekken sporen in de wc. Hoef ik ’t niet meer te doen ;-)

Als het weer droog wordt zijn we bijna terug bij Kololo. Stevig onderkoeld ga ik onder de douche staan. Hier blijf ik voor altijd. Maar zalige flarden van etensgeuren lokken me toch naar ’t restaurant waar een knapperend houtvuur voor gezellige warmte zorgt. De vlammen spelen een licht- en schaduwspel op het plafond maar ook in de verte zie ik buiten vlammen en wordt de hemel rood verlicht. De bliksem is ingeslagen in de natuur en er woedt een fikse brand. Jasper, die ons vandaag de hele dag heeft rondgereden in de Landrover, is moe maar moet er weer op uit. Hij zit namelijk ook bij de brandweer en de schreeuw om hulp vanuit de bergen is serieus.

En zo rijgen de dagen zich aaneen. Er komt een rust over mij die ik nooit eerder zo heb ervaren en wat voel ik me hier op mijn plaats en gelukkig. Vroeg wakker worden en genieten van de blesbokken die in het zachte ochtendlicht staan te grazen op slechts een paar meter van het hutje. Hele dagen speuren naar elk mogelijk dier en de zoveelste neushoorn nog steeds geweldig vinden. Mooie gesprekken voeren met de mensen van ’t reservaat over hoe zij daar leven midden in de natuur. Een boek lezen. Luisteren naar de stilte.

Ik ben er in gedachten gebleven. Hoef mijn ogen maar te sluiten en zie het weer voor me. Een deel van mijn hart is daar nog steeds en wacht tot de rest terugkomt. Dan zullen er weer tranen vloeien. Grote druppels van geluk. Een gevoel van thuiskomen. Ik blijf er voor altijd.