Zo’n reisleider wil je niet…….
Zuid-Afrika
Afrika
Fransvdg
Zo’n reisleider wil je niet…….
1995: mijn rondreis door Zuid-Afrika en Swaziland. Een reis vol gekleurde herinneringen. Ik heb heel veel moois gezien. Maar ik heb me ook mateloos geërgerd aan de reisleider. Ene Pieter, achter in de zestig en van oorsprong Nederlander. Hij was met zijn gezin jaren terug naar Zuid-Afrika geëmigreerd, had zijn oudedagsvoorziening niet goed geregeld en moest dus langer doorwerken.
Nou, dat hebben we geweten…….
Ik had de reis geboekt bij Kras. De route was mooi en de hotels waren O.K.
Kras valt dus eigenlijk niets te verwijten. Maar de lokale agent in Zuid-Afrika had Pieter uitgekozen om ons te gidsen. En dat was een geval van ontzettend jammer…….
Al op de eerste dag merkten we dat de lunch lang op zich liet wachten…..dus vroeg iemand: “Pieter, wanneer gaan we lunchen?” Zijn antwoord was duidelijk: “Ik eet tussen de middag nooit….” Nee, hij niet, maar wij toch graag wel. Na wat aandringen liet hij de bus stoppen bij een benzinestation. Daar konden we drinken, chips, koek en andere kleine versnaperingen kopen. En voor de rest van de reis wisten we dat we voor de lunch voorzorgsmaatregelen moesten nemen…….
Vanuit ons overnachtingsadres Graskop waren twee excursiedagen richting het Kruger Park georganiseerd. Aan het begin van de reis kenden we nog lang niet alle groepsleden. Dat we bij vertrek naar het park niet compleet waren, hadden wij niet door. Pieter ook niet. Dat was jammer voor vier mensen. Die bleven achter in Graskop, omdat Pieter hen een andere vertrektijd had genoemd…..De hoteleigenaar vond dat heel sneu voor die mensen en bood zelfs zijn eigen auto aan om te gebruiken. Helaas hadden de betreffende mensen hun rijbewijs in Nederland gelaten. Ze hadden namelijk geboekt voor een busreis……….
Onderweg zagen we langs de route vaak de protea bloeien. Dat is de nationale bloem van Zuid-Afrika, ook wel bekend onder de naam suikerbossie. Daar wilden we graag foto’s van maken. Pieter vond het echter veel te gevaarlijk om langs de weg te stoppen. We morden, maar berustten ook in de situatie. Groot was onze verbazing toen Pieter later de bus even liet stoppen, zelf met een klein kapmes uitstapte en twee protea’s afsneed. Die liet hij doorgeven in de bus. Konden we toch foto’s maken. Moet je dan blij zijn?????
Geleidelijk aan kregen we de indruk dat er met het geheugen van Pieter iets mis was. Bij onze stop in het stadje George werd dat echt duidelijk. “Wilt u morgenochtend om acht uur uw koffers bij de deur zetten? “Maar Pieter, we blijven hier toch twee nachten?” “O ja??? Eh, ja…..morgen moet u dus nog niet de koffers bij de deur zetten.”
Daar konden we nog wel om lachen. Dat werd minder toen we een krokodillenfarm gingen bezichtigen……Pieter had de dag ervoor gevraagd of we daar belangstelling voor hadden. Ja, dat hadden we wel. We moesten dan wel veel eerder vertrekken, omdat het een extra stop zou zijn.
Dat hadden we ervoor over. We vertrokken al om zes uur, het ontbijt was nog niet klaar, dus we kregen wat broodjes en drinken mee voor onderweg. Rijden, rijden, rijden………tegen half tien ging ik Pieter vragen: “Wanneer zijn we bij die krokodillenboerderij?” Zonder blikken of blozen was zijn antwoord: “O, daar zijn we allang voorbij……”
En om het nog een beetje erger te maken: Pieter had ook zijn vrouw (Miep) meegenomen deze reis. Dat mocht omdat het een Kerst- en Nieuwjaarsreis was en ook omdat Pieter tijdens de reis jarig was.
Miep was niet bepaald een aanwinst in de groep. Bij een tussenstop konden we pas vertrekken nadat zij buiten de bus haar hamburger had opgegeten. Als iedereen dan al binnen zit te wachten, maak je je niet populair.
Echt stuitend was haar opmerking over Nelson Mandela, die het jaar ervoor president van Zuid-Afrika was geworden. Wat zei Miep daarover??: “Ik snap het niet hoor, hoe je een man die 27 jaar in de gevangenis heeft gezeten president van ons land kunt maken.”…………Tja, dan val ik dus stil.
We hebben tijdens de reis met een kleine groep Pieter regelmatig proberen bij te sturen. Maar dat was echt Mission Impossible….. Het in de reisgids beschreven programma is uitgevoerd, maar was tegelijkertijd erg voor verbetering vatbaar.
Kras zat er na afloop danig mee in de maag en heeft iedereen die een klacht instuurde financieel vergoed. Maar los van de mooie foto’s en de groeiende saamhorigheid in de groep blijft de titel van mijn blog ontzettend waar: “Zo’n reisleider wil je niet!”
Foto's
