Stiff upperhips bij de cassettebandjeskraam..
Zuid Zambia
Zambia
Marty
Stiff upperhips bij de cassettebandjeskraam..
Ik reis met een internationale groep van Livingstone in Zambia naar Zanzibar, voor de kust van Tanzania. Meer dan 2000 kilometer in 14 dagen. De planning is strak en van dag tot dag vastgelegd in een gedetailleerde reisbeschrijving. Uiteraard gaat het op de eerste dag al mis. Gids Dudu ontmoet ons niet ’s morgens om 8 uur, zoals afgesproken, maar verschijnt pas om 8 uur ’s avonds. “AM, PM, what’s the difference?” hij maakt de grap alsof het niet de eerste keer is. Het oponthoud van Dudu mag de pret niet drukken. Livingstone ligt namelijk aan de fenomenale Victoria Waterfalls -Vic Falls voor insiders- de grootste watervallen ter wereld. Samen met de andere groepsleden die wèl om 8 uur ’s morgens bij het meeting point aanwezig zijn, bezoek ik dit natuurlijke wereldwonder. Het moet gezegd worden: als je dan toch een eerste indruk van Zambia op moet doen, dan zijn de Vic Falls zeker een goede binnenkomer! De machtige Zambezi rivier, betoverende nevels, overal regenbogen, diep donker gebulder uit de afgrond en Amazoneachtige vegetatie.. Betoverend mooi. Ik hoor dat het ook mogelijk is om de watervallen vanuit Zimbabwe te bekijken. Het schijnt dat je dan een nog betere indruk krijgt van de enorme omvang van het ‘watervallencomplex’ (maar liefst 1,7 kilometer neerstortend water!). Bij gebrek aan een visum voor Zimbabwe blijven wij in Zambia en dat is eigenlijk ook prima.
We raken in de dagen erna goed en wel op weg in een knalgele overland-truck, een prima vervoermiddel in het ruige Zambia. Zo groen als het bij Livingstone was, zo droog en dor is het in het gebied eromheen. De stoffige wegen en de zanderige kleur van de omgeving voldoen wel beter aan mijn beeld van Afrika dan de overdadige flora van de eerste dagen. Later zal blijken dat ik nog duizend verschillende tinten grijs tussen deze twee uitersten aan mijn initiële beeld van het Afrikaanse landschap kan toevoegen.
Onderweg worden we redelijk vaak bij westerse winkelcentra afgezet, zodat we boodschappen kunnen doen. Als ik samen met een clubje Belgen en Engelsen laat merken dat we wel in zijn voor wat meer avontuur, heeft de gids er geen bezwaar tegen als we op eigen houtje een lokale markt bezoeken. Om veiligheidsredenen worden we wel dringend geadviseerd onze fototoestellen in de truck te laten. Jammer voor het thuisfront: ze zullen het met de verhalen moeten doen.. Op de markt komen we, zoals gehoopt, in aanraking met het echte Zambiaanse leven. En dat is gezellig! In tegenstelling tot de verkopers bij de toeristische attracties, zijn de verkopers op deze markt helemaal niet opdringerig: wij behoren immers niet tot hun doelgroep. De gesprekken met de mensen zijn daarom heel spontaan en open. Hier leer ik wat iedereen tijdens zijn eerste verre reis leert: “Ga van de gebaande paden af! Doe het! Het is zoveel leuker!” Ik word helemaal gelukkig van de oprechte vriendelijkheid, het levensgenot en de spontaniteit van de Zambianen. En zelfs mijn Britse reisgenoten, die in het begin toch een beetje timide waren, staan op een gegeven moment mee te dansen bij de cassettebandjeskraam. Stiff upperlips blijken weg te toveren, over de stiff upperhips zwijgen we maar…
We komen ’s avonds laat aan bij Luangwa National Park, waar we vanuit de truck direct een olifantenfamilie spotten. De silhouetten zijn moeilijk te onderscheiden in het donker, maar
het enthousiasme is er niet minder om. Iedereen zit te kirren als een kleuter: “Elephants! Elephants!” We zetten de tenten vlakbij de Luangwa rivier op, in een mogelijke doorgang van nijlpaarden. Het schijnt dat een nijlpaard via exact dezelfde route uit het water komt, als die hij heeft genomen om erin te gaan. Obstakels die in de tussentijd zijn neergezet, worden compleet omver gewalst. Tenten dus ook… Omdat het pikdonker is, kunnen we niet goed controleren waar de nijlpaardsporen zijn en we slapen dan ook niet erg lekker die nacht…
Ik word wakker als het licht is en alle nijlpaarden van A naar B zijn gekomen zonder ons onder de voet te lopen. Bij het ontbijt krijgen we te horen welke avonturen we die dag kunnen beleven. Nog vol van onze ervaringen op de lokale markt besluit een aantal van ons mee te doen aan een ‘Village Walk’. We doen dat onder leiding van Billy, die ons meeneemt naar het dorp waar hij woont. We mogen even in zijn huis kijken en daar word ik toch wel een beetje stil van: het hutje is net zo groot als mijn keuken, maar doet dienst als keuken, woon- en slaapkamer tegelijk. Van iedere vierkante centimeter is op efficiënte wijze gebruik gemaakt. Ik ben beduusd. In dit huis besef ik plotseling heel intens hoe anders het leven in Afrika is. Ik voel me op een prettige manier ongemakkelijk in deze nieuwe wereld. Dit wilde ik, dit is het onbekende, het avontuur. Aan hun gezichten te zien delen mijn reisgenoten dit machtige gevoel. Ineens is er een onverwacht moment van herkenning: op de plank zie ik Hollands servies uit grootmoeders tijd! Wat een grap! En er worden meer verrassingen zichtbaar zodra onze ogen aan het donker zijn gewend: aan de muur hangt een opoefiets. “Mijn vrouw was het zat om op mij te moeten wachten als ze ergens naartoe wilde, dus heeft ze net zolang gezeurd tot ik een fiets voor d’r kocht.” Vertelt Billy. Zijn vrouw trakteert ons op een stralende lach en een knipoog. Sommige dingen zijn overal ter wereld hetzelfde.
Aan een bezoek aan een National Park in Afrika mag het meedoen aan een ‘game drive’ niet ontbreken. In Luangwa kun je dit ook ’s nachts doen en dat blijkt de moeite waard: dieren die overdag niet heel actief zijn, zijn ’s nachts in volle glorie te bewonderen. Wij zien bijvoorbeeld twee jagende leeuwinnen op slechts een paar meter afstand van de auto door het struikgewas sluipen. Heel bijzonder en echt een aanrader!
We vervolgen onze reis en steken de grens naar Malawi over. Wat opvalt..... (zie blog 'Malawi' voor vervolg!!)
Foto's
