Ik kijk naar de poort van de Sahara. Een lange loper van zand verwacht mij. Het is mijn moment maar ik stel de kennismaking nog eventjes uit. Laat me neerploffen in het zand. Het is hard en het is zacht. De losse korrels laat ik tussen mijn tenen doorglijden, het kietelt en ze laten een fijn spoor achter op mijn voet.
Als ik om me heen kijk lijkt het een vaste materie te zijn. Niets is minder waar, maar het opwaaiende zand is haast niet te zien. Des te beter kun je het voelen en om de intensiteit van de woestijn te vergroten kijk ik met mijn ogen door de lenzen van mijn kijker. De wereld om me heen verdwijnt en komt te voorschijn. Ver weg met alleen maar duinen van goud, dichtbij met grillige sporen die geen minuut hetzelfde blijven. Ik haal de kijker van mijn gezicht en bescherm hem tegen de harde, schurende korrels. De poort staat open en ik stap er doorheen.