Ik geef toe: hoewel ik er vroeger totaal geen last van had, krijg ik toch hoe langer hoe meer een beetje last van hoogtevrees. Er kan dan ook maar een groen lachje af als ik de watervallen zie die we afdalen tijdens onze canyoning excursie: het is toch telkens 20 à 35 meter naar beneden aan een touwtje en ik ben niet in de gewenste en vereiste conditie. Ik kan niet zeggen dat ik helemaal op m'n gemak ben.

Er zit echter 1 exemplaar tussen van bijna 60m hoog die recht naar beneden gaat: zie de langste witte streep op de foto. Ik verzamel mijn moed bij elkaar - want terug kan je nu eenmaal niet - en hang tussen het denderende watergeweld.
Ik ben helemaal verkrampt en het water komt met zulk een gewicht op je lijf en hoofd (vandaar die helm dus...), dat ik bang ben dat ik het touw niet kan blijven vasthouden. Doodsangsten!
Ik heb een kort moment gedacht dat het einde nabij was (***ik stort hier 50m de diepte in***), maar het lijkt een eeuwigheid te duren. Nog een pittig detail. Wanneer we bovenaan deze waterval zijn meldt de begeleider 'tussen de soep en de patatten': Ohja, het touw is niet lang genoeg. Dus laat je de laatste 9 meter maar vallen.