Oog in oog met een ver familielid
West Uganda
Oeganda
Kokkeeri
Oog in oog met een ver familielid
Mijn neus kriebelt. Maar ik wil niet niezen. De ranger heeft net uitgelegd dat zoveel genen overeenkomen, dat we makkelijk ziektes kunnen overdragen. “Als je verkouden bent, mag je niet mee” zegt hij streng. Nu we zo dicht bij zijn, wil ik allemaal echt meemaken. Ik vecht nog harder tegen het niesgevoel en het lukt me het gevaar te onderdrukken. Nog een paar tips van de ranger; Niet dichter dan 7 meter naderen, niet in de ogen kijken en zeker niet proberen aan te raken. We kunnen eindelijk op weg.
Een bijzondere colonne, bestaande uit 2 trackers, 6 gewapende militairen, 6 toeristen en de ranger gaan we op weg. De dichte bossen rond het explosieve drielandenpunt Uganda, Ruanda, Congo in. Zonder te spreken, in een lange rij ploegen we ons een weg door de begroeiing. Af en toe staat een van de trackers of de ranger stil om te zoeken naar sporen. Een knikje van een van hen is voldoende om nog dieper de jungle in te gaan. De paadjes hebben we dan al lang verlaten. We gaan door struiken heen, terwijl de ranger met zijn mes de weg vrijmaakt. Af en toe wijst de ranger naar een spoor; een afgebroken tak, platgetrapt gras of half opgegeten blad is blijkbaar een duidelijk teken dat ze er geweest zijn.
Na een tijdje loopt ons spoor dood. Zowel de trackers als de ranger lijken het spoor te kwijt te zijn. We lopen een beetje in rondjes. Ook de militairen zoeken mee. Maar geen resultaat. De ranger besluit een stuk terug te lopen om bij het laatste geziene spoor weer te beginnen.
We besluiten om even pauze te nemen om wat te drinken. Terwijl wij stilzwijgend op de grond zitten, gaat de trackers elk een kant op. Ze zijn vastberaden om weer op het goede spoor te komen. Na 15 minuten komt een van de trackers met een grote glimlach op zijn mond weer terug. Hij heeft weer een duidelijk spoor gevonden. Sterker nog, ze moeten vlakbij zijn. We schieten overeind om op recht op ons doel af te gaan. We moeten ons daarvoor wel al klauterend en sluipend onder struiken en over omgevallen bomen heen worstelen. Maar nu laten we ons nergens meer door stoppen. Ze moeten nu echt in de buurt zijn.
We staan allemaal stil nu. De ranger geeft aan dat hij ze nu zelfs kan ruiken. Wij ruiken flink mee, maar merken eigenlijk niets. En dan zie ik opeens de mond van de jongste soldaat openvallen. Zijn ogen worden groot en hij wijst naar de kruin van een lage boom. Eerst zie ik niks, maar dan opeens. Twee gitzwarte ogen kijken, vanuit het bladerdak, onderzoekend aan. Ik denk dat ook mijn ogen groot worden en misschien viel mijn mond ook wel open. Maar de rillingen lopen over mijn rug. Ik zie voor het eerst in mijn leven dit fantastische beest. We hebben nog een keer oogcontact en dan verdwijnt hij tussen de bladeren en is weg.
De hele groep reageert opgewonden. De jongste soldaat is erg trots. Hij was het, op zijn eerste tocht, die de ontdekking deed.
De ranger geeft aan dat we stil moeten zijn en hem moeten volgen. We maken een omtrekkende beweging om dichterbij te kunnen komen. Na nog een paar minuten sluip-door-kruip-door komen we bij een redelijk open plek. En waar ik eerst al rillingen kreeg van twee ogen tussen de bladeren, staat het kippenvel nu over mijn hele lichaam. We staan oog in oog met een groep van negen berggorilla’s. Ik kan het niet geloven. Wat een machtige dieren en zo dichtbij. De oudere beesten trekken zich niet zo veel van ons aan. Ze zitten rustig te kauwen op takken en bladeren. De kleintjes sloven zich voor ons uit. Zij houden zich niet aan de 7 meter regel. Eentje rent, al trommelend op zijn borst, bijna over mijn tenen. De grote silverback bekijkt het tafereel en houdt alles goed in de gaten.
Als de tranen in de ogen opgedroogd zijn, begin ik mijn foto’s te maken. Na precies één uur moeten we weer gaan. De ranger is onverbiddelijk. Tijd is tijd (dit moet de enige plek in Africa zijn waar dit van toepassing is). Nog een keer achterom kijken naar deze groep verre familieleden. Een prachtige ontmoeting. Een allerlaatste blik en mijn ogen schieten weer vol.
Een onvergetelijke ervaring!
Foto's
