Once in a lifetime experience...
West Uganda
Oeganda
Donna
Once in a lifetime experience...
.Once in a lifetime experience.....
Het is 5 uur en de wekker gaat. Vandaag is de dag waar we al jaren naar uitgekeken hebben!
We zijn in Bwindi Impenetrable Forest, Uganda, het leefgebied van de bedreigde berggorilla, en vandaag gaan we de gorillatracking doen. Daar hebben we natuurlijk al heel veel over gelezen en gehoord. En ook dat het wel uren kan duren voordat je ze gaat zien, uren van klimmen, dalen en afzien. Maar we hebben ons goed voorbereid! Alle bezoeken aan de sportschool om de conditie wat op te vijzelen moeten ons hier doorheen helpen!
Na een snel ontbijt en het inpakken van de rugzakken met lunchpakketjes en water gaan we met ons reisgroepje van 6 personen in ons busje op weg. We hebben een permit voor de Nkuringo gorillagroup, en we moeten ruim een uur rijden voordat we bij het rangerstation zijn. We zien de beboste berghellingen met mist in de dalen. Het is overduidelijk waar de titel Gorilla's in the mist vandaan komt.
Bij het rangerstation krijgen we uitleg over de tracking en de Nkuringofamilie. Deze familie bestaat uit 14 gorilla's, waaronder 4 silverbacks, waarvan 1 dominante. Verder zijn er nog wat kleintjes. Alle do's en dont's worden met ons doorgesproken en uiteindelijk zijn we er helemaal klaar voor. Totdat we weer buiten komen... Het weer is totaal omgeslagen!
De regen komt met bakken uit de lucht, heftige windvlagen en veel donderslagen. Wat nu? We gaan weer terug het rangerstation in om te wachten tot het wat beter wordt. Het blijft echter hard regenen en waaien. Onze ranger heeft door het onweer slecht contact met de trackers, die al heel vroeg op pad zijn gegaan om de familie te traceren, en wil zo snel mogelijk op pad. We stappen in het busje. Met dit weer een gorillatracking, durven we dat? Het busje staat te schudden in de harde wind. We willen eigenlijk nog even wachten, maar de ranger heeft haast, de familie verplaatst zich constant.
Oké, we gaan met de bus naar het startpunt.
We stappen uit in de stromende regen, poncho's aan, en twijfel en angst slaan toe. We moeten een steile helling af, met dit weer? Twee groepsgenoten nemen de beslissing dit niet te riskeren en ik twijfel. Mijn man en ik kijken elkaar aan: Laten we dit moment voorbij gaan, waar we zo lang naar uit hebben gekeken? Nee dus, we wagen het er op, maar ik vind het doodeng. We hebben porters ingehuurd, die ons zullen helpen met het afdalen en klimmen en het dragen van de rugzakken. Omdat we nu porters over hebben, kies ik er voor er een extra mee te nemen.
We dalen 600 meter af het dal in. De helling is 45 graden, het pad kan je geeneens een geitenpaadje noemen. Door de regen is alles spekglad geworden, we zakken weg in de rode blubber en het vraagt veel kracht je voeten er weer uit te trekken. Maar de adrenaline overheerst, we gaan naar de gorilla's! Eenmaal beneden moeten we een beekje over. Aan de andere kant wacht eenzelfde helling omhoog...., en het blijft maar regenen!
Inmiddels zijn we al bijna 2 uur onderweg. We klimmen nog zo'n 300 meter omhoog en opeens geeft de ranger aan dat we onze spullen neer moeten leggen en ons fototoestel paraat moeten houden. We lopen vol verwachting achter de rangers aan en dan: De eerste gorilla! De tranen schieten in mijn ogen, zelfs nu ik dit schrijf ervaar ik dit weer zo. Wat een emotioneel moment! De kleintjes stoeien in de struiken, de grotere zijn heerlijk aan het eten en de gepensioneerde silverback zit ons rustig aan te kijken. Vergeten zijn alle inspanningen, het stopt zelfs even met regenen! Het zonnetje breekt even door, het moet zo zijn! De dominante silverback loopt op zo'n 3 meter langs ons heen. Wat een prachtige en imposante dieren zijn het toch!
We krijgen een uur om van dit schouwspel te genieten. De rangers laten ons heel dichtbij komen en we krijgen alle gelegenheid volop foto's te maken. Wat voel ik me bevoorrecht dat ik hier mag zijn! Het uur is veel te snel voorbij en dat betekent dat we weer terug moeten naar de werkelijkheid. Boven aan de helling hoor ik kinderstemmen, dus in al mijn naïviteit denk ik dat we deze helling verder omhoog moeten en dat onze chauffeur met het busje op ons staat te wachten. Dat is dus niet zo... We moeten dezelfde weg terug, dus 300 meter naar beneden en 600 meter omhoog!
Tot overmaat van ramp begint het weer te regenen. Het zijn de lichamelijk zwaarste uren van mijn leven, en diverse momenten heb ik gedacht ''Laat me hier maar achter...". Mijn porters hebben me er doorheen gesleept en na 2,5 uur bereikte ook ik de 'eindstreep'. Alle emoties kwamen er uit, maar wat was het een avontuur! Ik had dit voor geen goud willen missen, wat een ervaring!
Met recht een once in a lifetime experience!
Foto's
