Op bezoek bij gorillafamilie Kahunje

Door: ASchonis

Geplaatst op Sep 13, 2012

Vandaag precies een week geleden liep ik met een aantal reisgenoten door het regenwoud van Bwindi impenetrable forest in Uganda....wat een mooie herinnering. En wat smaakt het naar meer!

Het laatste stuk worden planten voor onze voeten weggekapt om een soort van pad te maken. Glibberend over de rode klei. Nog even en ik krijg de familie hopelijk te zien. Daar is het sein: ik laat mijn tas achter, haal mijn fototoestel eruit en sluit vol kriebels en adrenaline achter in de rij aan bij de ranger. Opeens een hoop geschreeuw. De baas is nog even niet gediend van onze komst. Mijn hart gaat te keer. Wat een indrukwekkend geluid. Hier kan je alleen maar ontzag voor hebben.

We mogen verder. Na wat glibberen en glijden en een stabiel plekje op de heuvel zoeken, zien we bijna de hele Kahunje familie. De kleintjes in de bomen, moeders die een paar blaadjes eten, takken die naar beneden getrokken worden, of zelfs hele bomen die omvallen. De uitstervende berggorilla's staan voor mijn neus. Niet mega dichtbij, maar op gepaste afstand. Wat een schouwspel. In de groep zijn een aantal silverbacks. Als je de spierbundels ziet, dan word je nederig.

Een uur mogen we bij ze zijn. Ik maak foto's, probeer te genieten en ook door mijn eigen ogen te kijken en het geluid in me op te nemen. Genieten van het moment. Bijna overal door de bladeren heen zie je beweging. Geweldig! Hier heb ik al heel lang over gedroomd en nu sta ik er! Na een uur en een paar minuten zegt de ranger dat we weg moeten. Nog een foto van een van de vier silverbacks en gaan. Via een nieuw gehakt pad klimmen, klauteren en glijden we terug naar de bewoonde mensenwereld.

Nu zijn er de foto's en dringt het pas echt goed door dat ik een van de laatste familie berggorilla's op de wereld heb mogen ontmoeten. Wie had dat gedacht? Ik niet en zeker nog niet dit jaar. Gezondheid kun je niet kopen. Je lijf doet soms niet wat je wilt, maar ik heb het geluk dat het dit jaar weer eens meewerkte en heeft mij weer nieuwe mogelijkheden gegeven. Ik kon een nieuw stukje van de wereld ontdekken. En dit smaakte naar meer. Als ik zou kunnen, ga ik vandaag weer terug. Nog een keer de familie Kanhunje of anderen ontmoeten en dan nog iets dichterbij om de indrukwekkende spierbundels te zien. Je mag iets te wensen hebben toch?!