Bezoek aan gorilla's
West Uganda
Oeganda
Hbplaatjes
Bezoek aan gorilla's
Onze gorilla tracking in Bwindi NP
Op 12 februari 2009 was het dan zover. De echte gorilla tracking in Bwindi. De vorige avond hadden we al zeer veel geluk gehad met een bezoek van de gorilla’s tegenover ons hotel. Zouden we ze vandaag goed zien? In 2002 hadden we ze ook al eens bezocht. Een heel bijzondere ervaring.
Na een heerlijk ontbijt in de Buhoma Lodge moesten we ons om 8.00 uur melden bij het hoofdkwartier van het park. Dit is maar een minuutje lopen van de lodge. Bij het hoofdkwartier wordt je ingedeeld in een groep voor het gorillabezoek. Een groep bestaat uit maximaal 6 personen. Jawel, weer geluk. Onze groep bestond maar uit 2 personen. Een privé tracking dus.
In 2002 waren we vanaf het hoofdkwartier met een half uurtje lopen al bij de gorilla’s. Volgens de gids kon het deze keer echter wel een paar uur duren voor we “onze” gorillafamilie hadden gevonden. Zeker gezien het gebied waar ze in zaten. Omdat we beiden niet echt in topconditie waren hebben we twee dragers ingehuurd om ons rugzakje en onze fototas te dragen. Achteraf bleek dit een gouden greep.
Na dit geregel gingen we dan op pad. Niet lopend, maar met de auto vergezeld door een gids en 2 dragers. Onze gorillafamilie zat best een eindje weg en had ook een hoger deel van het park uitgezocht. Een stuk verder werden we opgewacht door gewapende rangers. Zij hadden de familie gevolgd en wisten ongeveer waar ze zaten. Daarna werd het lopen of beter gezegd klimmen, klauteren, glijden, glibberen, struikelen, vallen enz. In het begin viel het nog wel mee en het weer was prima. Het was best steil, maar we waren goed uitgerust en vol verwachting. Gelukkig hielden we na anderhalf à twee uur lopen een pauze. Al dat stijgen en dalen begonnen we toch best te voelen. Na de pauze gingen we weer vol goede moed op pad, maar het werd wel steeds zwaarder. Op een gegeven moment moest er continu groen weggekapt worden om verder te kunnen. Al die gekapte stengels waren ook erg glad en het werd nog steiler. En had ik nu toch maar bergschoenen in plaats van wandelschoenen aangetrokken. Anders gezegd na een uurtje of drie lopen begon de vermoeidheid mee te spelen en ging ik flink onderuit. En dat zou niet de laatste keer zijn. Zoals in het begin al gezegd was het meenemen van twee dragers een gouden greep. Behalve dragen werd het vooral ondersteunen.
Gelukkig werd na ongeveer 4 uur lopen het nest van de afgelopen nacht ontdekt. Korte tijd later zagen we onze eerste gorilla. Het was gelijk de zilverrug. Nu is het zo dat je de gorilla’s maximaal een uur mag zien en zodra je de eerste ziet begint de klok te lopen. De zilverrug liet ons vooral zijn rug zien en zat op een zodanige plek dat we niet om hem heen konden. Zo verliep het eerste kwartier. Een prachtige zilveren rug. Wel imposant als dat een paar meter voor je zit, maar je hoopt toch iets meer te zien. Af en toe keek hij wel even achterom, maar dat was het dan wel. Na een kwartier kwam er dus beweging in de gorilla. We konden verder. Maar wat was het hier verschrikkelijk steil en begroeid. Je moest je constant vasthouden aan struiken en takken om niet naar beneden te vallen. We zagen nu meerdere familieleden. Een jong mannetje was de volgende die we zagen. Of moet ik zeggen het volgende obstakel. Ook deze zwartrug vond het nodig een minuut of 10 met zijn kont omhoog in onze richting de weg te versperren. Had hij zeker van zijn vader.
Daarna werd het beter. We zagen enkele vrouwtjes en jonge gorilla’s. Helaas was het vrij donker met maar af en toe wat zonlicht door de bladeren. Ook werd het nog steeds steiler. Hierdoor was het bijna onmogelijk foto’s te maken. Uiteraard ging ik dat toch proberen. Gelukkig zijn er een paar gelukt. Op een gegeven moment nam ik te veel risico en hing ik met één arm aan een ranger en met mijn andere arm aan een boompje te bengelen. Een paar meter onder mij zat de zilverrug. Het zal altijd gissen blijven hoe aardig hij tegen mee geweest zou zijn als ik op of net naast hem gevallen was.
Na mijn capriolen vond de gids gelijk dat het uur voorbij was. Volgens mij was het nog aan de vroege kant, maar hij was niet te overtuigen. Na het nodige hakwerk kwamen we na een minuut of 20 bij een pad en werd er een pauze gehouden. De chauffeur van de auto werd gebeld om ons op te halen. Nog eens 20 minuten later kwamen we in een dorp en stond de auto op ons te wachten.
Achteraf bleken de gorilla’s nog geen half uur van dit dorp en van de weg af te zitten. Wij waren echter een bergkam op en weer afgeklommen en alles bij elkaar 6 uur onderweg geweest. Ik kon geen pap meer zeggen. Toch was het uiteindelijk wel weer meer dan de moeite waard.
Of ik snel weer ga? ….. Het is toch wel heel bijzonder!!!!!!
Foto's
