'Welcome In Morocco!'

Door: Jvanmoorsel

Geplaatst op Jul 27, 2010

We staan in de rij om in te checken voor de vlucht van Royal Air Maroc naar Casablanca. Vol verbazing en verwondering kijk ik naar wat een aantal mensen voor ons allemaal denkt mee te kunnen nemen. Ik vond dertig kilo bagage al een grote luxe, vooral nadat ik gewend was geraakt aan de vijftien kilo van Ryanair. Voor me in de rij hoor ik een aantal mensen al Marokkaans Arabisch tegen elkaar praten. Misschien om te wennen voor als ze bij hun familie in Marokko zijn?

Ondertussen zie ik tussen deze mensen door de cijfertjes van de kofferband oplopen. 36, 44, 56 kilo! Er voltrekt zich een interessant proces. Onder mijn toeziend oog lijkt men de truc van de Russische Matroesjka's toe te passen. Er wordt tas uit tas uit tas gehaald. Blijkbaar hebben de Nederlandse Marokkanen zich goed voorbereid. Ik schrik van de inhoud: een autoband, een radio, onderdelen van een fiets. Niet zo gek dat die cijfertjes zo hoog uitslaan. Na veel gehakketak en twintig overpakkingen verder zijn wij dan eindelijk aan de beurt, na ongeveer anderhalf uur. De grondstewardess slaakt een zucht wanneer wij de koffers op de band zetten. We blijven keurig onder de dertig kilo. Ze zegt er nog even bij dat ze het een ramp vindt om bij deze vluchten in te checken.

Een half uur te laat kunnen we eindelijk boarden. Uiteindelijk vertrekken we bijna vijftig minuten te laat vanaf Schiphol richting Aéroport Mohammed V van Casablanca. Bij binnenkomst klinken er in het vliegtuig al Arabische riedeltjes. Het Marokko-gevoel kan beginnen! Na het nodige taxiën stijgt het vliegtuig op en landt een kleine drie uur later in Casablanca. Ik zie de gebouwen van het vliegveld voor me voorbij flitsen. Inmiddels is het al behoorlijk laat. Na eindeloos taxiën zie ik de luchthaven weer uit het zicht verdwijnen. Ik vraag me af wat er aan de hand is. Na nog eens een kwartier wordt het vliegtuig tot stilstand gebracht ergens 'in the middle of nowhere'. Ik blijf het raar vinden en wacht op een verklaring. Deze wordt niet gegeven. Bij het uitstappen belt een Nederlandse jongen naar zijn vriendin die hem zou komen ophalen. Zij vertelt dat het vliegtuig ontruimt is en dat alle mensen naar buiten zijn gestuurd. Ik krijg een raar gevoel.

Met drie volgepakte bussen rijden we richting het vliegveld over de landingsbaan. Op ons na is er geen verkeer. Na het uitstappen kunnen we toch zonder enig oponthoud naar binnen en wordt ik verblind door het felle licht van de tl-balken. Het blijkt een aardige wandeling over de glimmende plavuizen richting de bagageband en de uitgang. Eerst moeten we nog langs de controle. Hierbij wordt ons 'administratieformuliertje' wat we in het vliegtuig hebben ingevuld gecontroleerd. De jongen in het hokje maakt overduidelijk gebruik van zijn macht en laat ons even flink wachten terwijl hij tijdens het overhandigen van de paspoorten ons met een chagrijnige blik aankijkt.

Uiteindelijk worden we doorgelaten en gaan we op zoek naar de juiste bagageband. Dit blijkt ook nog een heel avontuur. Niemand schijnt te weten op welke band de bagage uit Amsterdam zal aankomen. We vragen het aan mensen uit het vliegtuig. Een Nederlandse van Marokkaanse komaf vertelt dat ze slechts nog maar één keer op dit vliegveld is geweest. Normaal gaan ze altijd met de auto. Dan is er immers nog meer plek voor al die tassen! Ze zegt dat nummer 3 de juiste band is. Op het scherm erboven staat enkel een vlucht naar Caïro en ik vertrouw het niet. Een paar banden verder zie ik nog meer mensen uit ons vliegtuig staan. Hierboven staat echter Agadir. Er heerst grote verwarring. Niet veel later maakt die verwarring plaats voor grote opluchting wanneer de eerste koffers verschijnen.

Nadat we wat geld hebben gewisseld gaan we opzoek naar wat te drinken. Ik verlang gretig naar wat water. Helaas blijkt alles dicht te zijn midden in de nacht. Dan maar naar de uitgang. Daar worden we opgewacht door een hele horde met mensen. Blijkbaar is het bevel dat iedereen buiten moet blijven nog steeds van kracht. We zoeken een tijdlang tevergeefs naar onze chauffeur, die een bordje met onze naam zou hebben. Ik probeer hem te bellen op zijn mobiele nummer wat we hebben ontvangen van de reisorganisatie. Het nummer is volgens een Marokkaanse dame in het Frans met een accent niet in gebruik.

Enige tijd later vinden we dan toch eindelijk de taxichauffeur. Het eerste wat de taxichauffeur duidelijk probeert te maken is dat hij al anderhalf uur stond te wachten. We besteden er geen aandacht aan en lopen achter hem aan richting de parkeerplaats. Het blijkt dat hij zijn talen erg slecht spreekt. Het blijft bij 'oui', 'non' en 'tickets'. Als we vlakbij het busje zijn verschijnt er ineens een meisje. Het blijkt zijn dochter te zijn. Ze spreekt zowel Frans als Engels, maar blijkt erg verlegen. Meer dan 'Welcome in Morocco!', wat er dan nog wel redelijk enthousiast uitkomt, kan er niet af. Onderweg van de luchthaven naar Rabat val ik meerdere keren bijna in slaap. Bij een hobbel in de weg schiet ik met nekpijn wakker. Er is geen gordel en bij mijn stoel ook geen hoofdsteun.

Eenmaal aangekomen in Rabat wordt er met handgebaren duidelijk gemaakt dat de taxichauffeur de tickets bij het treinstation gaat halen. Hij zou namelijk tickets bij zich hebben voor onze treinreis van Rabat naar Meknes de volgende dag. Hij blijft meer dan twintig minuten weg. Daarna kunnen we dan eindelijk naar het hotel. Bij aankomst is het inmiddels drie uur. We geven de taxichauffeur een fooi en gaan dan snel naar de ingang van het hotel, waar de receptionist al wacht. We krijgen snel de sleutels van onze kamer. We hebben alleen nog steeds geen water kunnen kopen. Hoopvol vragen we hem of hij toevallig wat flessen water heeft. Dat is niet het geval. Ik besluit water uit de kraan te drinken en dat een beetje door te slikken...