Laughter is the shortest distance between people - deel 1

Door: Marjan

Geplaatst op Aug 13, 2009

Genietend van de prachtige sfeervolle inrichting en van het eten dat met zorg is voorbereid laten we in een klein restaurantje in Casablanca de indrukken van onze twaalf daagse reis de revue passeren. Wanneer we er na enkele minuten achterkomen dat meer dan de helft van het intieme restaurantje gevuld is met een groep landgenoten, voelt het even alsof we alweer terug zijn in Nederland. We besluiten echter nog even volop te genieten van ons laatste vakantiemoment en we laten ons de heerlijke Marokkaanse gerechten goed smaken. Wanneer we terugdenken aan de eerste avond in ons hotelletje in Casablanca terughalen, schieten we beiden in de lach.

“Nadat we geland zijn op het vliegveld, worden we opgehaald door een vriendelijke jongeman die ons naar ons hostel brengt. Naast de auto die we vooraf hadden geboekt, heb ik voor de eerste nacht ook een hotelletje geregeld. In de Lonely Planet stond deze omschreven als ‘eenvoudig maar proper hotel met vriendelijke ontvangst’. We worden echter ontvangen door een man die zichtbaar geen moeite heeft om zijn gezicht in een strakke plooi te houden. Bij het zien van de kamer bedenk ik me dat ik nog nooit zo’n smerige en smaakloze hotelkamer heb gezien. Gelukkig wordt de eerste indruk snel goed gemaakt door alle prachtige indrukken die we in de daaropvolgende dagen opdoen. In Fes dwalen we urenlang rond in de doolhof van kleine steegjes. We worden uitgenodigd om een kijkje te nemen in de kleine werkplaatsjes waar de werklieden ijverig prachtige souvenirs maken. Vrolijke kinderen lopen samen met ons op, waarop een tiener de kinderen met een driftig gebaar bij ons probeert weg te jagen, hopend dat hij ons voor een royale fooi mag rondgidsen. ’s Avonds in onze Riad zakken we weg in de diepe, zachte banken met de sfeervolle Marokkaanse muziek op de achtergrond. We worden uitgenodigd in de keuken van de jonge eigenaar, die samen met zijn vrienden al heel wat biertjes achterover heeft geslagen. Er worden allerlei lekkere versnaperingen opgediend en het ene verhaal is nog sterker dan het andere. Dat er nog meer sterk spul in de omloop is, blijkt al snel wanneer Gerwin mij lijkbleek toefluistert dat hij toch echt even naar het toilet moet. Enigszins licht in mijn hoofd van de wijn kom ik even later op onze kamer aan waar Gerwin al zwetend op het bed ligt. De sigaretten die hij aangeboden had gekregen, bleken niet alleen uit tabak te bestaan. Gelukkig kan hij alles weer helder zien wanneer we de volgende dag door het prachtige gebergte richting Midelt rijden. Onderweg zien we een lange stoet nomaden door de droge rivierbedding trekken. Wanneer we vrolijk naar hen zwaaien, begint een jonge kerel spontaan radslagen te maken. In Midelt aangekomen, bezwijken we voor de charmante glimlach van een oude man die ons vol trots zijn kleine hotelletje laat zien. Voor een klein bedrag biedt hij ons een kamer aan die mij qua inrichting aan de voorkamer in de oude boerderij van mijn opa doet denken. De gehaakte witte kleedjes onder de kleurrijke plastic plantjes zijn waarschijnlijk ooit met zorg gemaakt door de vrouw des huize. Onder het genot van een glaasje heerlijke muntthee, in de volksmond ook wel Marokkaanse whisky genoemd, voeren we een geanimeerd gesprek met de oude man.

(vervolg in deel 2)