Trektocht door Marokko. Dag 14. Wandeling door de Dadéskloof en een bezoek aan de "Hersenen van de Atlas"
Atlas gebergte
Marokko
Nelita
Trektocht door Marokko. Dag 14. Wandeling door de Dadéskloof en een bezoek aan de "Hersenen van de Atlas"
Dag 14, Vrijdag, 30 maart 2012. Wandeling Dadéskloof en “De hersenen van de Atlas”.
Na een nachtje slapen ontdekken we de schoonheid van de vallei van de Dadés.
De wandeling zou beginnen vlakbij het hotel door daar de rivier over te steken, maar die was zo gezwollen door de vele regen, dat we dat maar niet gedaan hebben en via de weg een eind verderop de bergen zijn ingegaan.
Na de wandeling door de bergen bij Chefchaouen, voor mijn gevoel al heel lang geleden , zou dit mijn 2e bergwandeling worden. Notabene 5 uur lang !!
Ik was erg benieuwd of ik het wel zou volhouden !!
Dus vol goede moed gestart met Brigitte in mijn kielzog en Maurice met zijn lange benen een stuk vooruit.
Ik moest mijn eigen tempo aanhouden en volgens JP was de wandeling goed voor iedereen te doen.
Maar mijn conditie had toch wel wat geleden de afgelopen 2 weken, dus al vlug bleef ik achter
Jp en Brigitte bleven wel in de buurt en rustig aan kwam ik toch steeds dichter bij de groep.
Voor hen was deze tocht een eitje.
Geen grote klimpartijen en een voor hen goed begaanbaar pad.
Ik was blij met mijn (ingelopen) wandelschoenen en moest toch regelmatig even op adem komen, want het pad, vol stenen en keien, liep toch redelijk omhoog.
Een soort vals plat zal ik maar zeggen.
Evengoed waren we blij dat het nu droog was.
We hadden wel allemaal regenkleding bij ons en een winddicht jack aan, dat al vlug uit kon.
Door het lopen kregen we het warm, dus het eerste laagje kon uit.
Onderweg regelmatig een adempauze ( voor mij) en toch af en toe even achterom kijken naar de vallei waar we vandaan kwamen.
Inderdaad heel mooi om te zien hoe de onderaardse rivier voor een mooie groene oase door de kasba´s zorgde.
De vriendelijke gids nam mij al vlug onder zijn hoede en zo kon ik genieten van een privé gids, die mij stevig vasthield.
Of liever gezegd: ik hem !!
Het landschap was erg rotsachtig.
De helling lag vol grote en kleine keien, waar we overheen liepen.
We maakten eigenlijk een tocht over de bergen en niet door de bergen, zodat we wel steeds een blik konden werpen op het steeds kleiner wordende dorp. Onderweg kwamen we enkele nomaden familie´s tegen die in tenten of in de grotten in de berg woonden.
Van de eerste familie kwam een oude vrouw naar boven geklommen en zij ging bij onze groep zomaar op de grond zitten.
Een mooie gelegenheid om foto´s te maken natuurlijk en dat was ze dus ook gewend.
Ze bleef een poosje zitten, kreeg wat geld en verdween weer naar haar familie beneden.
Het is toch wel een hard leven tussen al die stenen en keien, wonend in tenten of grotten en steeds weer verder trekkend.
Gelukkig ging Anja ook niet zo snel en bleef de gids bij ons.
De rest van de groep kon volgens hem zelf wel beneden komen, maar veel van een pad was er toch niet te zien.
Zoals op de foto´s te zien is, was het toch een mooie tocht, tot er een onweer aan kwam in de verte.
We trokken allemaal onze regenkleding weer aan en de groep liep wat steviger door, maar ik had het toch wel gehad.
Het begon al te regenen, dat ging over in hagel en ik vroeg me af wat ik hier bovenop die berg eigenlijk deed en hoe ik in hemelsnaam heelhuids beneden moest komen.
Maar ik had de gids nog iets steviger bij zijn hand/mouw vastgepakt en steen voor steen zakten we toch naar beneden.
Hij had ondertussen zijn familie beneden in het dorp gebeld, met de mobiele telefoon dat we er aankwamen, zodat de lunch bereid kon worden.
De groep zocht onder leiding van JP een veilig heenkomen voor de winterse bui, die na ongeveer 10 minuten wel weer voorbij was.
Helemaal gelukkig kwam ook ik beneden aan, samen met Anja en de gids.
Eigenlijk was ik beretrots dat ik het toch gedaan had, maar het viel niet mee. We werden opgewacht door de familie van de gids in zijn authentieke huis. Enkele trappetjes op en in de eetkamer met veel banken langs de muur en tafeltjes in het midden werd de gehele Marokkaanse keuken op tafel getoverd. Allerlei groentes, met couscous en kip en heerlijke kruiden.
Lekkere salades en nootjes !!.
Natuurlijk de thé, die zeer welkom was en na een half uurtje deed ik weer mee. Brigitte en Maurice staken de duim op, dat ik het toch maar gedaan had en eigenlijk was ik best een beetje trots op mijzelf als onervaren bergwandelaar. De schoenen moesten natuurlijk uit voordat we bij onze Marokkaanse gastheer naar boven konden en die kreeg ik toen we weer beneden kwamen echt niet meer aan.
Dus op kousenvoeten de bus in.
HEERLIJK !!
We waren te voet uit het hotel vertrokken vanmorgen, maar nu werden we door onze eigen bus weer opgepikt en we gingen op weg naar “de hersenen van de Atlas”.
Dat zijn bizarre rode rotsformaties in het landschap, die er inderdaad uitzien als hersenen.
We waren ondertussen al een eind in de middag en het weer was mooi opgeklaard. Het was geweldig om in de namiddagzon deze rotsformaties te zien, die er door de zon nog roder uitzagen.
Prachtig om te fotograferen natuurlijk.
Onvoorstelbaar hoe Moeder Natuur hier haar Kunst vertoont.
We hebben mooie en lange foto stops gehouden en genoten !!
Terug in ons hotel hebben we allemaal ons balkonnetje opgezocht en met wat chips en drinken alles op ons in laten werken.
================================================================
Foto's
