Terug van de Sahara Trek voor het goede doel
Atlas gebergte
Marokko
JVersteeg
Terug van de Sahara Trek voor het goede doel
Zondagavond 2 weken geleden ben ik helemaal kapot teruggekeerd van mijn ‘Sahara Challenge om awareness te creeren rondom de eerste symptomen van Eierstokkanker’ ook wel aangeduid als ‘The Silent Ladykiller’.
Niet alleen was ik niet meer in staat te lopen op iets anders dan mijn Havaiana slippertjes, ik had ook overal spierpijn van het ‘anders’ lopen om andere delen van mijn benen te ontzien tijdens de tocht.
De groep mensen waarmee we de tocht volbrachten was heel speciaal. We waren in totaal met 14 nationaliteiten en stuk voor stuk waren het allemaal indrukwekkende individuen.Zij hebben de reis voor mij dan ook zeer zeker ‘gemaakt’, maar ik wist meteen na aankomst op ons laatste woestijn-station, dat ik nooit meer aan een dergelijke uitdaging zou beginnen…..
We hebben 5 dagen lang, gemiddeld 25 km per dag gelopen.
We werden wakker in onze tenten bij zonsopgang, rond de klok van 6.45 am en hadden een half uurtje om onze tassen in te pakken.
We ontbeten tussen 7.30 en 7.50 am.
Klokslag 8.00 uur lieten wij ons grotere rugtassen achter en vertrokken wij met onze daypacks met 3 liter water en camera etc voor onze dagelijkse tocht.
Het was daarbij noodzaak ervoor te zorgen dat we vOOr 12.30 uur s’ middags op de beschutte lunch-lokatie (onder een boompje of onder een tentdoek) arriveerden, omdat het tussen 12.30 en 14.00 uur te heet was om in ‘the middel of nowhere’ in de volle zon door te lopen. Twee maal achter elkaar lukte ons dit niet. Er zijn in totaal dan ook 7 mensen afgevallen met een zonnesteek. (hoge koorts, bibberen, diarree en overgeven)
Na lunchpauze, was het ons doel voor zonsondergang (5.45 pm) in ons volgende tentenkamp aan te komen, omdat we teiltjes met water tot onze beschikking hadden als douche, maar dit tafereel na zonsondergang veel te koud werd om aan te beginnen; Het was ons desalniettemin 3 maal gelukt vOOr zonsondergang te arriveren en dus met een schoon gevoel de slaapzak in te gaan.
’s Nachts daalde de temperatuur tot rond het vriespunt. Meestal drong dit tussen 4.00 am en 6.00 am tot onze tenten door en hoorde je menig reisgenoot draaien, zuchten en bibberen. ‘Thermals’, wollen mutsen, hele kledinglagen waren nodig om de nacht enigszins ok door te brengen. Hoe inspannender de trek-dagen, hoe meer spierpijn, hoe bibberiger en hoe kouder je het s’nachts leek te ervaren.
Door de combinatie van de hitte en de gevarieerde ondergrond (keien in verschillende grootten, zandduinen etc) zijn onze voeten zo’n halve tot 1 maat opgezwollen, waardoor ik op dag 1 al merkte dat mijn beide voeten vooral bij afdaling tegen de voorkant van mijn schoenen werden gedrukt. Niet alleen ontstonden aan allerlei kanten blaren, mijn rechtervoet is uiteindelijk zo ontstoken dat ik op advies van een aanwezige verpleegster op dag 3 al aan de antibiotica moest beginnen.
Daarna lagen er voor mij nog zo’n 53 km voor de boeg; Bij elke stap leek het alsof iemand mij op mijn rechtervoet met een hamer, keihard op mijn tenen sloeg… Ik moest halverwege dag 5 bijna overgeven van de pijn en durfde mijn schoenen bij de lunchpauze niet eens uit te doen, omdat ik wist hoe pijnlijk de herstart zou aanvoelen.
Het vervelende was dat je voelt dat je mbt je energie niveau nog wel 24 uur kunt doorlopen, maar dat je voeten dat gewoon niet meer toestaan.
De landschappen waren bij vlagen fantastisch mooi en indrukwekkend, maar het viel mij erg tegen dat het zo’n 70 procent van de totale tocht erg saai en eentonig overkwam.
We zijn de buitenkant van 1 woestijndorpje aangekomen; Daar liep een tiental kleine jongetjes rond, die ik met plezier vastlegde op de camera, maar het reislandschap bestond helaas verder vooral uit lange uitgestrekte stenen of zandvlakten, waarbij je niet echt afgeleid werd en de gedachten vervolgens automatisch uitgingen naar de pijn, de hitte en de vermoeidheid….
De aankomst op de laatste dag, net na zonsondergang was erg emotioneel
Een deel van de ziekenboeg stond ons bibberig op te wachten en toen aan beide kanten de armen in elkaar werden gestoken, biggelden de tranen over vele wangen. We did it for a purpose and WE MADE IT!!!!
Het was een onvergetelijke ervaring! En….…. Ik ben eeuwig super dankbaar voor het prachtige bedrag van 1.118 Engels pond die ik in mijn campagne bij elkaar heb kunnen sprokkelen.
Dank jullie voor de steunbetuigingen die mij van te voren een hart onder de riem hebben gestoken. Superdank speciaal aan Els Tijssen die mij met een prachtig bedrag heeft gesponsord zonder dat we elkaar ooit ontmoet hebben. Dat ontroerde mij heel erg.
Zonder alle steun en de sponsor support was ik er dan ook naar alle waarschijnlijkheid al na dag 3 al mee gestopt. Indien jullie nog mensen kennen die eventueel geïnteresseerd zouden zijn in deze sponsoring;wijs hen dan op mijn JustGiving Site op: http://www.justgiving.com/JannekeVersteeg
Hartelijke groeten,
Janneke
Foto's
