In één van de dorpjes die we tijdens onze trekking door de Dogon aandeden, zagen we deze prachtige man. Gehuld in kleding die al heel erg lang dienst had gedaan, een warme muts die vooral op gatenkaas leek en een blik, die ons nog lang bij bleef. Wat straalde hij een ingetogen tevredenheid en trots uit. Er stonden wat Dogonkinderen om hem heen en blijkbaar wisten die hem zo te raken, dat hij deze uitdrukking op zijn gezicht tevoorschijn kon toveren. Ondanks zijn lompen vonden wij hem prachtig.