RN 7 loopt van de hoofdstad Antananarivo naar Tulear aan de westkust. Wij hebben deze route van 920 km opnieuw afgelegd. Er is veel veranderd sinds 2003, de laatste keer dat we er waren. De weg is verbeterd, je hoeft niet meer voortdurend te zigzaggen om kuilen te vermijden, er zijn daardoor minder ongelukken. Het is ook drukker geworden op het Rode eiland. Nederlandse toeristen zie je er niet zoveel, toeristen uit Franstalige landen en Oost-Europa des te meer.
Wat niet veranderd is, is de armoede. De werkloosheid is hoog en de regering is niet stabiel, zodat investeerders achterblijven.
Toerisme is een van de weinige bronnen van inkomsten. We zijn nu op weg met onze vrienden Emeric en Nanthy ( gids en chauffeur) naar Ranohira, een dorp in het Isalo Nationaal Park wat je hier al in de verte ziet. Het zal je niet verbazen dat dit rotsmassief het Colorado van Madagaskar wordt genoemd.
Het dorp, dat in 2003 nog een verzameling kleine huisjes was, herbergt nu hotels, zelfs met zwembad.
In het park zijn verschillende wandelingen uitgezet, altijd verplicht met gids, waarvan een luxe vorm met uitgebreide lunch en gedekte tafels. Niets voor ons, wij gaan liever basic.

Het komt er niet van, want de avond voordat we de wandeling gaan maken, steken veedieven op verschillende plekken in het park het bos in brand, zodat zij, terwijl de dorpsbewoners aan het blussen zijn, het vee (zeboes) kunnen stelen.

We vertrekken al heel vroeg richting kust, vanwege rook en as. Het zal maanden duren voordat er weer wandelingen gemaakt kunnen worden.

Vorig jaar was alles weer in orde, dus laat je niet weerhouden om naar dit mooie eiland en Isalo te gaan. Je vindt er maki’s, bijzondere planten,zoals olifantsvoet, natuurlijke zwembaden en heel veel bizarre rotsformaties. En het belangrijkste van alles: je geeft jonge mensen de kans een bestaan op te bouwen.