Pech onderweg

Door: Kellybaetsen

Geplaatst op Dec 29, 2013

Het is helaas tijd om Lesotho te verlaten en daarom gaat de wekker om 4.15 uur!!!!
Omdat er nog geen stroom is, is het een beetje behelpen maar met een zaklamp kom je een heel eind. Ik krijg het zelfs voor elkaar om mijn mascara en dergelijke op te doen in het pikkedonker. Ja ja…ik weet het! Ik ben zo’n exemplaar die niet zonder mascara de deur uit gaat…zelfs niet in Afrika!

We halen de ontbijtpakketten op en proppen ons voor de laatste keer met negen personen in de jeep. Het ijs staat op de ruiten en het is echt stervenskoud. Rond 5.00 uur zijn de ramen enigszins ijsvrij en kunnen we dezelfde hobbelweg weer terug...maar dan in het donker.
Ik kruip deze keer voorin want deze hobbelweg in het pikkedonker, in combinatie met mijn reisziekte, is niet zo'n goede combinatie. Het is een beetje passen en meten met twee personen op de voorstoel maar met een halve bil op de handrem past het net.
Het zicht is slecht en de chauffeur komt net boven het stuur uit. Ondanks zijn dikke wollen Basothodeken, zie ik hem rillen van de kou. Ik probeer zo goed als mogelijk de ramen ijs- en condensvrij te houden want we willen toch wel graag heelhuids beneden komen. Na dertig minuten komt er ineens veel stoom onder de motorkap vandaan en staat de jeep plotsklaps stil. O jee...niet nu en niet hier!
De chauffeur en de begeleider stappen uit en nemen een kijkje onder de motorkap. "Oh...is not good!"
We zien de voorste twee jeeps gewoon doorrijden. De begeleider probeert met zijn zaklamp te seinen dat er iets mis is maar het mag niet baten want ze rijden gewoon door. Tja, daar sta je dan...om 5.30 uur in het pikkedonker in de 'middle of nowhere' op 2500 meter hoogte met -6 graden Celsius!
"Goh...spannend" zeggen we tegen elkaar maar na ruim tien minuten begint het toch wel erg koud te worden.
"Kunnen we niet bellen?" vragen we maar er blijkt geen bereik te zijn. "Geen probleem, ze komen wel terug". Daar ben ik ook wel van overtuigd maar wanneer? Als ze pas over twee uur beneden in het dorp aankomen en ons dan pas missen, zijn wij allang omgetoverd tot negen ijsklonten. Wat ben ik blij dat ik me vannacht toch in mijn maillot, spijkerbroek, longsleeve, T-shirt, dunne fleece, dikke fleece, windjack met sjaal, handschoenen en muts heb weten te wurmen met behulp van mijn zaklamp. Zelfs met al deze kleding aan heb ik echt absurd koud.
"Kelly, kun jij even in het dashboardkastje kijken wat er aan materiaal ligt". Geen probleem maar dat kastje is akelig leeg. Verder dan wat ijzerdraad, een pen, wat rotzooi en een beschrijving van de radio die het vast niet doet, kom ik niet. “Helaas jongens, daar gaan we deze auto niet mee fixen.”

Na ruim twintig minuten zien we in de verte koplampen. Zouden ze dat zijn? Dan zien we een tweede auto in de verte! Jaaaa...we zijn gered!
We stappen weer uit en zwaaien onze reisgenoten tegemoet. Het blijkt dat de mensen in de achterste wagen al een tijdje doorhadden dat wij niet meer aanwezig waren maar de voorste auto niet.
"Gelukkig, we waren al bang dat jullie in het ravijn gestort waren. Nee hoor, we leven nog!”
De eigenaar van de lodge werpt een blik onder de motorkap en het blijkt dat er een slang van het koelingssysteem los is geschoten…of zoiets. Gelukkig heeft hij wel het juiste materiaal dus is het probleem snel verholpen maar er moet water in. Een van de jeeps gaat op zoek naar water en wij mogen onszelf even opwarmen in de andere jeep...een zeer luxe exemplaar. "Oohhh...wat lekker warm hier en die bekleding! Waarom hebben wij die wagen uit de tijd van Ber Hur?"
Na een tijdje besluiten we de jeep weer af te staan aan onze reisgenoten die inmiddels al tijdje buiten staan te kou kleumen. We zijn weer opgewarmd maar dat is van korte duur. Terwijl ik op en neer spring om warm te worden, is de andere jeep in zicht. Zij hebben flesjes met ijskoud water gevuld bij de rivier. Thank you guys! Even vullen en warempel...hij start!! Joehoeooo, we kunnen weer!
Het was niet erg comfortabel maar het zorgt natuurlijk wel voor leuke verhalen achteraf.
Snel de jeeps weer in en gaan met die banaan. Er wordt nog even geïnformeerd of ze geen apk-keuring in Afrika hebben maar aan de vreemde blik te zien, zullen we er maar vanuit gaan dat dat niet het geval is. Zowel de snelheidsmeter als de benzinemeter doen het niet. Hoe weet je dan wanneer je moet tanken? Ze weten hoeveel keer ze met de wagen op en neer kunnen en zodra je daar in de buurt bent, moet er benzine in. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan. Waar heb je een benzinemeter en snelheidsmeter voor nodig...nergens eigenlijk...niet in Afrika!

We zien de zon langzaam opkomen en het is echt prachtig om te zien. Na ruim twee uur hobbelen en bobbelen komen we weer aan in het dorp. We hebben het nog steeds belachelijk koud en hopen snel weer wat op te warmen. We ontbijten en er staat warme koffie, thee en chocolademelk klaar. Heerlijk! Het is een snel ontbijt want we moeten weer op pad. We hebben nog een lange reisdag voor de boeg. Nog acht uur rijden te gaan…hopelijk zonder pech.