Hoppe hoppe paardje...
Maseru
Lesotho
Kellybaetsen
Hoppe hoppe paardje...
September 2008
Het is een schitterende omgeving en door het zonlicht lijken de rotsformaties nog mysterieuzer. Terwijl ik druk met mijn camera in de weer ben, probeer ik tegelijk mijn paard te 'besturen'
Niet dat het enigszins lukt. Hij doet toch alleen waar hij zelf zin in heeft en geeft niets om mijn aanwijzingen.
Om de haverklap stopt hij om te eten waardoor er een opstopping ontstaat. Als 'meneer' klaar is met eten gaat hij er weer galopperend met stuiterende Kelly vandoor.
Als een soort stuiterbal, stuiter ik door de Red Canyon heen wat er vast alles behalve professioneel uit ziet. Ik wil niet weten wat dat paard zal denken met mij op zijn rug. Stomme toerist!
Ik neem me voor dat ik mezelf dit nooit meer aan doe. Laat mij maar in helikopters zitten, slangen vasthouden en langs steile afgronden lopen. Voor mij geen paarden meer!
Goedemorgen Semonkong!
Vandaag willen we wat meer van de omgeving zien en hebben de keus uit de volgende optionele activiteiten:
- paardrijden (fijn, daar is ie weer!)
- 204 meter!!!! abseilen langs de hoogste waterval van Zuidelijk Afrika oftewel de hoogste abseil ter wereld!
De keus is dus vrij eenvoudig...rijden met die knol!
De vorige keer waren er een aantal geoefende ruiters van de partij waardoor mijn onkunde wel heel erg opviel. Deze keer heb ik iets meer mazzel aangezien grotendeels niet verder gekomen is dan een ponyritje op de kermis - ik hoor overigens ook bij de groep. Negen paardenkneuzen staan dus te wachten op hun eerste paardrijervaring - mijn vorige ervaring tel ik niet mee want dat was voor spek en bonen.
De temperatuur is vannacht gezakt tot een dieptepunt van -10 graden Celsius. Ik pak me dus goed in
want ik heb geen zin om vast te vriezen aan mijn paard.
We hebben gelukkig de beschikking over een muurtje om op het paard te klimmen dus dat moet mij zelfs lukken. Ik gooi mijn been over het paard en hoppa, daar zit ik dan...alweer!
Ik krijg een spoedcursusje paardrijden om mijn geheugen op te frissen. Teugels naar rechts is rechts, teugels naar links is links - ja...dat klinkt erg ingewikkeld- aan de teugels trekken is stoppen en vooruit spreekt uiteraard ook voor zich. Nu maar afwachten of het paard in kwestie ook zin heeft in mijn instructies.
Ik wiebel een keer met mijn teugels en wonderbaarlijk genoeg reageert mijn paard ook nog. Daar gaan we dan. Het valt me niet tegen. Ik heb een vrij mak paard en hij luistert ook nog...of volgt gewoon de rest want hij sjokt op zijn gemakje achter de andere paarden. Deze keer geen stuiterende Kelly of een paard dat spontaan achterstevoren gaat staan. Zodra anderen een foto van mij maken, denk ik er zelfs aan om even recht te gaan zitten om te voorkomen dat ik word geconfronteerd met een foto van een Brabantse aardappelzak op een paard.
Ik zit vrij zeker op mijn paard en alles gaat van een leien dakje totdat Frances 'the horse from hell' zich meldt! Tijdens een fotostop bijt een paard ineens mijn paard en begint te trappen. Wat heb ik nou aan mijn paard hangen? Mijn paard is duidelijk 'not amused' en ik ook niet. Onze gids grijpt snel in en de rust keert snel weer terug...voor even.
Na een tijd komen we eindelijk aan bij de waterval. Tijd om af te stappen maar waar is het muurtje? Ik kan maar aan een ding denken...niet vallen, niet vallen!
Ik gooi mijn been over het paard, blijf even stijf hangen en lig vervolgens op de grond...onder mijn paard!
Terwijl onze gids meteen zijn excuses aanbiedt - wat niet nodig is want hij kan er immers ook niets aan doen- hoor ik hard gelach naast me. "Haha, ik had jou wel wat leniger ingeschat". Helaas, ik moet jullie teleurstellen...ik ben alles behalve lenig, sta bekend om mijn klunzigheid en lig dus zeer charmant onder mijn paard. Het enige wat ik kan doen is erg hard lachen maar krijg toch wel het verzoek of ik snel onder het paard vandaan wil komen
Zodra ik onder mijn paard vandaan ben, zie ik vanuit mijn ooghoek een paard aanstormen. Is dat Frances? Ja hoor..."hello, wrong horse with my horse" roep ik hard. Onze gids rent weer mijn kant op en haalt Frances snel bij mijn paard vandaan. "No friends" zeg ik tegen de gids. "No friends, there enemies!" Dit paard is duidelijk met 'zijn verkeerde hoeven uit de stal gestapt'.
Ook op de terugweg ben ik alleen maar bezig met het ontwijken van Frances. Hij probeert voortdurend in de buurt van mijn paard te komen maar ook deze is zichtbaar uit op wraak. Dat moet hij dan maar doen als ik van zijn rug af ben. Na een tijdje is mijn paard het beu en zet er flink de vaart in. Ik moet hem voortdurend kort houden - wat niet erg goed lukt- en met een ruk aan de teugels moet ik meneer duidelijk maken dat hij eerst mij af moet zetten voordat hij naar huis loopt. Ik zie namelijk iedereen rechts aanhouden terwijl mijn paard duidelijk links gaat. "Go to the right, he is going home" hoor ik de gids roepen en ik kan hem geen ongelijk geven.
Ik vind het eigenlijk wel welletjes en mijn paard duidelijk ook. In plaats van een korte omweg besluit hij spontaan van een rots af te springen! "Aaaahhhhhhh" klinkt het door de omgeving. Ik ben er klaar mee...waar kan ik mijn paard parkeren? Ik word steeds onzekerder en voel dat mijn paard dat ook voelt waardoor hij nog meer het heft in eigen 'benen' neemt. Ik zie dat we bijna bij de lodge zijn dus meneer neemt nog even een eindsprintje waardoor ik als eerste arriveer...gewonnen!?
Eindelijk sta ik weer met eigen benen op de grond...die vertrouw ik een stuk meer. De omgeving was schitterend, de waterval erg mooi maar ik neem mezelf een tweede keer voor...geen paarden meer voor Kelly!
Foto's
