Kamperen tussen de nijlpaarden

Door: MiekeDeHaas

Geplaatst op Sep 25, 2014

Vandaag komen we aan bij het Baringomeer dat prachtig gelegen is tussen de heuvels. Het meer staat bekend om de nijlpaarden die daar in het warme zoete water leven. Aangekomen zetten we ons compacte tentje op met het zicht naar het meer. Zo, die staat. In de verte zien we een aantal Afrikaanse vrouwen op ons afkomen. Ze benaderen ons of ze een wasje voor ons kunnen doen. Mooi, we hebben nog stinkende en muffe kleding liggen die rijp is voor een grondige wasbeurt. We spreken een prijs af en zij doen de rest. Ze spannen een mooi waslijntje, wassen alles en hangen het te drogen. Wij halen de was van de waslijn.

Na het eten treedt de schemering al snel in....en jawel hoor daar komen de eerste nijlpaarden uit het water gestapt om hun 40 kilo gras bij elkaar te grazen. We worden beloond. Wat een logge en reusachtige (letterlijk) dieren. We kijken ons ogen uit, veilig vanuit onze hoge truck. Je weet maar nooit welke kant ze opkomen. Nee, hé....ze lopen richting waslijn waar onze kleding hangt. Ja, hoor...precies er onderdoor met hun modder- rug zodat onze kleding verandert in de kleur grijs. Dit lossen we morgen wel weer op.

Opmaken voor de nacht waarbij we moeten uitkijken dat we geen grazend nijlpaard tegen het lijf lopen. Dat zou zomaar kunnen gebeuren want een zaklamp mag niet, daar kan een nijlpaard van schrikken en dan heb je helemaal de poppen aan het dansen!
Ik ga echt niet alleen over de camping. Ik doe het in mijn broek van de schrik. Hun gezichtsvermogen is dan wel slecht maar hun territoriumdrang is groot. Hetgeen inhoud wanneer ze schrikken, regelrecht de kortste weg kiezen naar het water. Mij ziet hij dan echt niet staan. Dan ben ik ook nog klein van stuk. Nog net niet op handen en voeten, sluipen we naar het toiletgebouwtje met een hartslag van 100.

Eenmaal in ons tentje horen we de nijlpaarden aankomen. Ik heb het niet meer. Als een knorrend varken graast hij precies om onze tent heen. Het lijkt wel of hij de tentharingen eruit trekt. We liggen doodstil, we durven niets tegen elkaar te zeggen, bang dat het nijlpaard schrikt en de kortste weg kiest. Of nog erger, dat hij omvalt met zijn 2000 kilo. We doen geen oog dicht. Nota bene raakt mijn blaas ook overvol! No way ... ik ga niet naar de W.C. Pas tegen de ochtend vallen we in slaap.

Ja, de wasvrouwen komen stralend aangelopen. Onder dezelfde voorwaarden gaan ze de was weer doen. Och, wat kan het ons schelen. Natuurlijk wisten zij dat de volgende dag alles weer opnieuw gewassen moest worden. We weten nu wat ons te doen staat vóór de schemering intreedt.
En omdat we midden in de nacht echt niet over de camping willen lopen wanneer we onverhoopt moeten, kopen we op een lokale markt iets wat heel handig is voor een volle blaas. Je moet toch iets?

We zijn er klaar voor, de schemering kan intreden. De was is droog, dus die kan van de waslijn gehaald worden. Ik vraag poeslief aan mijn man of hij dat wil doen. Zonder tegenstribbelen gaat hij richting waslijn. Terwijl hij bij de waslijn staat komt er al een nijlpaard (te vroeg) uit het water. We roepen dat hij moet opschieten en waarschuwen hem voor het nijlpaard. Ik heb nog nooit iemand zo vlug de was zien afhalen. En het allermooiste is de supersnelle snoekduik door de tentopening, met al de was in zijn hand. Dat kan nooit een zachte landing zijn geweest. Het bleef stil............ We kwamen niet bij van het lachen. Daar zat hij dan in de tent met het geluid van een knorrend varken. Ik ben trots op hem.

Op de dag van vandaag praten we nog over dé nijlpaarden.