Asanté Sana!
Nairobi omgeving
Kenia
Joy90
Asanté Sana!
Vandaag gaan we op huisbezoek. We mogen het huis komen bekijken van een van de leerlingen van Manza Primary school. In Nederland weet je wat je daarvan kan verwachten. Je kijkt waar de leerling slaapt en waar hij/zij zijn huiswerk kan maken. Hier in Kenia gaat dit een tikkeltje anders…
Het is 21 oktober 2009, we zitten in Machakos en we zijn al vanaf half 6 op. We werden om 7 uur verwacht op de TTC (de pabo van Kenia) om onze studenten mee te nemen naar de stagescholen. Op de stageschool is het erg gezellig en er staat ons in de middag een huisbezoek te wachten. Hier kijken we erg naar uit.
Tegen een uur of half 1 zijn de lessen voor de kinderen afgelopen en eten ze wat op school of ze gaan naar huis. Wij mogen meelopen mee met een van de kinderen van de school. Wanneer we het schoolterrein aflopen komen we meteen in het ‘dorp’ wat rondom de school ligt. We zien om ons heen een soort akkerveldjes die volledig zijn uitgedroogd met hier en daar een stenen huisje op het erf.
Na 10 minuutjes lopen komen we aan op een erf. Één leraar van de basisschool is met ons meegelopen voor de communicatie tussen de familie waarbij we op bezoek mogen komen en ons. Hij vraagt ons te gaan zitten in de schaduw op de houten plankjes en de enkele stoelen die daar staan. Dan komt er een oude man naar ons toe gelopen. Hij is gehaald door de leraar van de basisschool.
De oude man is het hoofd van de familie, zij wonen op dit erf. De man heet ons van harte welkom en hij verontschuldigt zich gelijk voor het feit dat hij ons niks kan aanbieden om te drinken. Wij vinden het natuurlijk helemaal niet erg dat we niets krijgen en proberen de man op zijn gemak te stellen. Het hoofd van de familie begint te vertellen over zichzelf, hij weet niet meer hoe oud hij is.. misschien een jaar of 93-95. Wel weet hij dat hij de eerste wereldoorlog heeft meegemaakt.. waarom
hij dat wel heeft onthouden weet ik niet.
De man vertelt kort over zijn familie en laat vervolgens zijn huis zien. Omdat wij met een groep van 20 personen zijn kunnen we niet tegelijk met de man mee. Ik mag in de eerste groep met de man mee en ik mag de foto’s maken bij deze familie (om overtollige drukte van het maken van foto’s te voorkomen hebben we voor één persoon gekozen).
Wanneer ik de man volg in zijn huisje vertelt hij enthousiast over wat hij allemaal bezit. De man praat in het Kiswahilli. Dit versta ik niet maar toch, begrijp ik hem wel. Dit is een bijzondere ervaring. Op zijn slaapkamer is hij erg trots! Hij vraagt mij met korte woorden en gebaren of ik een foto wil maken van hem in zijn slaapkamer. Ik maak de foto, laat de foto aan de man zien op de achterkant van mijn camera, en hij antwoord met de volgende woorden: ‘Asanté Sana!’ ofwel ‘Heel erg bedankt!’. Hij zegt dit op een bepaalde manier. Een manier waaruit blijkt dat hij echt heel dankbaar is.. Dit ontroert mij.
Buiten wil de man dat we een groepsfoto maken met zijn allen en hij wil graag in het midden zitten. Een portretfoto van zichzelf mag natuurlijk niet ontbreken volgens hem. Ondertussen baal ik dat ik geen portable printer bij me heb zodat ik de foto’s direct voor deze man en zijn familie kan uitprinten. Ook heb ik geen adres gegevens of iets dergelijks zodat ik de foto’s kan sturen. De man gloeit van trots en leidt ons verder rond op het erf.
Op het erf ligt een groot, blauw, stenen plateau. De man vertelt dat hij zijn vrouw drie maanden geleden heeft verloren en dat zij hier begraven ligt. Het is zijn tweede vrouw en hij is nog erg verdrietig.
Wanneer we alles gezien hebben komen we weer bij elkaar op de plek waar we voor het eerst de man ontmoet hebben. We worden bedankt voor onze komst door de man en zijn familie. (van zijn familie moest ook een foto gemaakt worden ;-))
Voordat we gaan, verzamelen we nog wat pennen, potloden, knuffeltjes en ballonnen. Al deze spulletjes geven we aan de oude man als dank dat we bij hem te gast mochten zijn in het huis. Beide partijen voelen zich vereerd. De oude man voelt zich vereerd dat hij blanke gasten in zijn huis heeft mogen ontvangen. Wij voelen ons vereerd dat we een kijkje mochten nemen bij hem thuis.
We zwaaien naar de familie en de oude man, en we lopen langzaam terug naar de school waar onze bus staat te wachten. Met een dankbaar gevoel denk ik nog even terug aan die dankbare woorden voor een simpele foto.. ‘Asanté Sana!’..
Foto's
