Een indrukwekkende blik op het harde leven.

Door: Mandy en peppi

Geplaatst op Apr 15, 2009

Vanochtend zijn we vroeg vetrokken.
We werden opgehaald door franka van de stichting hand to hand om mee te gaan naar het ziekenhuis in Farafenni op de northbank ,dat hun stichting probeert te helpen.
Om een uurtje of 10 zijn we al bij de ferry in Banjul aangekomen om naar de overkant - Barra - Northbank van gambia te gaan.
Het is erg druk bij de ferryterminal en we moeten de eerst volgende ferry die gaat dan ook laten schieten omdat we er niet oppassen en dat betekend in gambia ook dat we er ook ECHT niet meer oppassen. De ferry wordt tot de nok afgeladen met auto's vrachtwagens en mensen die van alles en nog wat meenemen.
Het wordt steeds warmer en warmer, we wachten nu al ruim 2 uur en naast ons is een half uurtje geleden een lijkenkist met een dode erin neergezet.
We hopen dat het niet te lang meer gaat duren want we willen eigelijk niet weten hoe lang het zal duren voordat we het lijk zullen gaan ruiken aangezien deze in de brandende zon staat en wij al bijna koken.
Er komt een vrouwtje langs met een emmer vol blikjes frisdrank en we kopen wat blikjes van haar, ze zij niet superkoud maar iets lauws is betrer dan niets.
We draaien ons om naar de waterkant om te kijken of de ferry er al weer aan komt en het is meteen een goed excuus om niet meer naar de lijkenkist te hoeven kijken.
In de verte zien we de ferry weer terug komen.
Langs de waterkant zien we op de rotsen een vrouwtje zitten die haar bundel levende kippen op de stenen heeft gegooid en een beetje verveeld vooruit zit te kijken.
De kippen zitten allemaal met hun pootjes aan elkaar vast geboden en hebben het ook stikheet. sommige van hun zijn inmiddels al dood en andere piepen en hangen tegen de dood aan.
Ook niet echt een leuk plaatje maar beter dan die doodskist en thats life!
Uiteindelijk komt de ferry en kunnen we erop.
Op naar de northbank.
Op de nortbank in barra aangekomen staat de grote jeep al op ons te wachten.
Na een uurtje of 4 rijden komen we aan bij het ziekenhuis.
Onze eerste indruk is dat het een heel groot ziekenhuis is en dat het gebouw er mooi onderhouden uitziet en we beginnen ons af te vragen of dit ziekenhuis wel hulp nodig heeft.
Eenmaal binnen weten we meteen dat dit zeker het geval is.
Het blijkt dat het ziekenhuis een aantal jaren geleden door de regering/president als prestige project is gebouwd en dat alleen de buitenkant indruk moest maken, binnen is namelijk nagenoeg niets.
De spullen die er staan zijn oud en versleten en zelfs ver over " hun beste tijd gehad" heen.
We nemen een kijkje in het kamertje dat voor laboratorium moet doorgaan en waar een iemand op een stoeltje zit met een naald in zijn arm voor het bloedprikken.
De broeder die het bloed prikt ziet ons binnenkomen en begint ons ons te leiden terwijl hij zijn patient met naald in zn arm zo laat zitten voor wel 30 minuten tot hij klaar is met ons alles te vertellen en dan gaat hij pas weer verder met zijn patient.
En de patiient klaagde niet !
We volgde het hoofd van het ziekenhuis verder naar de vrouwen afdeling, de mannenafdeling en allemaal met bijna niets erin maar wel heel veel patienten.
Patienten met meerdere in een van de weinige bedden die er waren en patienten op de vloer, degene die iets minder ziek waren en mobieler zaten buiten op de stoepen een beetje rond te hangen.
Alles biedt een tieste aanblik.
We mogen zelfs in de operatie kamer kijken, we mogen gewoon naar binnen lopen, in onze gewone kleren en op onze schoenen.
Niets steriele ruimte, gewoon iedereen kan naar binnen om te kijken, je zou maar de volgende patient zijn die daar geopereerd wordt niet echt een fijn idee maar ik heb niet het gevoel dat iemand in gambia zich daar druk om maakt , de mensen zijn al blij dat ze uberhaupt geholpen kunnen worden.
We gaan verder naar de kinderafdeling wat voor ons de grootste schok.
Daar lagen een paar erge zieke kinderen en er was echt bijna niets om voor ze te zorgen.
Ook lag er een pasgeboren tweeling die veel te vroeg geboren was , ze waren nog helemaal transparant en eentje had nog niet een helemaal ontwikkelde mond en neus.
Ze lagen in een doek gewikkeld om ze warm te houden bij gebrek aan een couveuze en ook gewoon stroom.
De aanblik van deze kinderen die eigenlijk nagenoeg geen kans hebben en waar je als je echt goed nadenkt voor 99% van weet dat ze het niet gaan halen , maar in je hart wil je zo graag dat er een wondertje gebeurd en dat ze het gaan redden , groot en sterk en succesvol worden maar dat is in gambia zelfs voor de meest fitte mensen al niet weggelegd.
Na de kinderafdeling wilde ze ons ook nog meenemen naar het mortuarium maar dat ging ons te ver.
Het mortuarium had namelijk een slechte generator waardoor het niet goed koelde !
We werden nu naar de kamer van het hoofd van het ziekenhuis gebracht en kregen een lekker diner aangeboden met volop gekoelde drankjes echt tot in de puntjes verzorgd voor gambiaanse begrippen.
Het hoofd van het ziekenhuis sprak zijn dank uit voor de reeds gegeven hulp van de stichting en vertelde dat er nog steeds heel veel te verbeteren viel.
Daarna namen we afscheid en stapte we weer in de jeep om de lange rit naar de ferry weer af te leggen en na de oversteek moe, stil, onder de indruk maar vooral toch ook verdrietig in ons hotelbed in slaap te vallen.
Wat een andere wereld dan bij ons, goed dat we een beetje kunnen helpen maar ook verschrikkelijk dat we dat niet van de ene dag op de andere kunnen doen en het altijd wel behelpen zal blijven hier!