Simien Mountains en de rit naar Axum...
Aksum
Ethiopië
MvanderLit
Simien Mountains en de rit naar Axum...
We zijn zojuist in Axum aangekomen, hebben een fatsoenlijk hotel, Remhai hotel en niet onbelangrijk: we hebben stroom (en ook internet). Nadat we het Queens hotel achter ons hadden gelaten (heb de laatste ochtend fluitend tussen de elektra draden staan douchen) en nog een ‘fired egg’ hebben weggewerkt zijn we vroeg afgereisd naar Debark, de plaats van waaruit je de Simien mountains (eveneens Unesco erfgoed en National Park) kan verkennen.
Een goede 2 uur na vertrek uit Gonder checken we in bij het Simien Park hotel, pikken een gids en een scout (met geweer!) op en rijden het National park in in de hoop dat we de 3 dieren die oorspronkelijk uit dit gebied komen aan den levende lijve gaan spotten. Het gaat om de Gelada Baboon, de Ethiopian Wolf en Walia Ibex, een antilope met gigantische gedraaide horens. We zitten op meer dan 3000 meter en het is mistig en erg, heel erg koud. De 75 kilometer lange tocht het park in is alleen al een belevenis, we zitten ondertussen met z’n zessen in de auto en achter ons zit de scout al hobbelend met z’n geladen geweer...;-(.
De mist verpest helaas de prachtige vergezichten op de indrukwekkende kloven van de Simien Mountains. Het gebied wordt wel eens vergeleken met de Grand Canyon en voor wat we er van hebben kunnen zien kunnen we ons daar wat bij voorstellen. Het is hier echt ongelooflijk mooi. Van de bovengenoemde drie dieren zien we alleen de Gelada baboon in grote getallen. De aap heeft een ‘rood bloedend hart’ op de borst welke dieper kleurt in de paringstijd. Ze leven in grote families, een mannetje heeft gemiddeld 7 vrouwtjes. Bovendien zijn ze vrij tam en laten ons op kleine afstand naderen terwijl ze rustig door blijven grazen. Volgens de gids zijn ze heel intelligent omdat ze blanken van zwarten kunnen onderscheiden... van ons hebben ze niks te vrezen, terwijl ze door de Ethiopiërs van de akkers worden gejaagd. Het klinkt als een behoorlijk broodje aap verhaal, maar eerlijk is eerlijk als wij met de camera’s op ze af lopen blijven ze gewoon zitten, terwijl ze weglopen als de gids voorop loopt. Rararara....
Onze wandeling na de picknick-lunch valt letterlijk en figuurlijk in het water, nu is het echt heel zonde dat het regentijd is. Nog los van het feit dat het ons niet perse om de beesten gaat, de uitzichten hadden we ook graag van genoten. Alex gaat aan het einde van de middag nog met de mannen op zoek naar de Walia Ibex (ik blijf rillend van de koorts in de auto), maar treft het wederom niet met de mist... met een zicht van minder dan 10 meter is het nagenoeg onmogelijk om deze ‘berggeit’ op de kliffen te kunnen zien.
De tocht van de Simien Mountains naar Axum is vrij lang (8 uur). Voornamelijk haarspeldbochten door het gebied van de Simiens (die we helaas weer niet konden zien door de mist) over natte modderachtige smalle weggetjes met diepe ravijnen er naast... Desondanks stoppen we regelmatig om een fotootje te maken en moeten steeds lachen hoe er in de middle of nowhere kinderen als vliegen op de stront afkomen zodra we 1 poot buiten de auto zetten. Als ik al een keer een kind als “voorgrond-modelletje” bij een landschapsplaat wil inzetten om hem of haar vervolgens met een lege plastic waterfles te belonen, dan hebben we binnen no time minstens 10 broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes gillend om ons heen staan... Die lege flessen zijn erg gewild en leiden alleen maar tot onderlinge gevechten met het gevolg dat we vandaag met 9 lege waterflessen rondreden omdat we geen ‘singles’ konden vinden....;-)
Onderweg de mazzel van alweer een herdenkingsdienst voor 4 overledenen. Het vond plaats op een groot open veld (geen kerk in de buurt) en leek wat meer op een ritueel dat we in Sulawesi ook al hebben ervaren. Alle ‘clans’ lopen drie rondjes langs de families terwijl de priesters gebeden prevelen. Daarna is er een groot ‘vreet’-festijn, waarbij al het eten dat door de gasten is meegebracht met iedereen wordt gedeeld. We werden uitgenodigd om mee te eten en drinken, maar moesten helaas weigeren vanwege de lange rit die nog voor ons lag. Jammer, al weet ik niet of mijn ingewanden dit überhaupt hadden aangekund.
We zijn duidelijk in een andere provincie (die van de Tigray’s), dit zijn heel gastvrije mensen. Deze mensen hebben hun eigen klederdracht (voornamelijk zichtbaar in haardracht en juwelen) en taal. Zelfs onze chauffeur en gids kunnen niet met iedereen communiceren en moeten echt iemand treffen die naar school is geweest en dus de nationale taal geleerd heeft en kan tolken.
Aangezien we vlak bij de grens met Eritrea zitten hebben we onderweg ook het eerste vluchtelingenkamp al gezien. Hoe schrijnend het leven van de Ethiopiër soms ook is, het uitzichtloze leven in zo’n kamp gun je helemaal niemand. Je verleden achter je laten en geen toekomst hebben, in welk niemandsland verkeer je dan? United Nations doet in dit schrale, droge gebied aan alle kanten z’n best om de bevolking en de vluchtelingen te steunen, maar het blijft water naar de zee dragen als de overheid daar niet flink z’n steentje aan bij gaat dragen. Dit is overigens ook het gebied van de grote hongersnood van eind jaren ’80 en nu we het droge land hebben gezien snappen we beter hoe dat heeft kunnen gebeuren.
Morgen de oudheden van Axum op het programma!
Foto's
