Het begon zo mooi. La Plaza de Toros de la Maestranza. Deze arena staat bekend als een van de mooiste, grootste en belangrijkste van Spanje. Hij stamt uit 1761-1881 en langs de metalen trapleuningen stromen op zondagen 12.500 bezoekers naar hun zitplaatsen die, wanneer ze zoals hier leeg zijn, ook eruit zien als trappen. De arena zelf is een schitterend bouwwerk maar ik heb een kaartje gekocht voor de rondleiding (dom, dom) dus al snel verdwijnen we naar beneden waar een museum zit met bloederige schilderijen, historische affiches, kostuums, grote opgezette stierenkoppen hangen aan de muren en via de enfermeria (eerste hulppost) komen we bij de kapel waar de matadors bidden voor de overwinning.

Ik weet dat stierenvechten een eeuwenoude traditie is in Spanje (behalve in Catalonië waar het sinds een jaar verboden is), dat het een deel is van de Spaanse cultuur. Dat het niet wordt gezien als een sport, maar als het karakter van een artistieke uitvoering waarbij de menselijke (vooral mannelijke) superioriteit over het dier en de dood wordt getoond.

En ik? Ik vind het je reinste dierenmishandeling. Halverwege de rondleiding ben ik gevlucht. Met de priemende blikken van de dode stieren in mijn nek...