Oranje 2010: stilte na de storm
Madrid
Spanje
Sidonius
Oranje 2010: stilte na de storm
2010. We hebben onze reis van dit jaar geboekt, het wordt Ecuador. Zoals vaak bij het kiezen van een reisbestemming gaat onze voorkeur uit naar Zuid Amerika. Ecuador: een land dat alles heeft. Tropisch regenwoud, prachtige steden, gezellige indianenmarkten, besneeuwde vulkanen, nevelwoud, de onvolprezen Andes. Maar ik dwaal af…..
Vertrekdatum: zondag 11 juli. Te laat ontdekken we dat dit de datum is dat de finale van het WK voetbal wordt gespeeld. Nou ja, jammer dan. De kans dat we daar in zitten acht ik heel klein, maar ik heb er dan ook geen verstand van. De eerste etappe van Schiphol naar Madrid, vliegen we met Iberia. Vertrektijd: 19 uur. De wedstrijd valt midden in die vlucht.
Nederland doet het boven verwachting goed in het toernooi. WE winnen alle wedstrijden en WE halen de finale! Dat is even slikken, die gaan we dus missen. Geen feestje, er niet bij zijn als Nederland finaal uit zijn dak gaat, zoals in 1988 toen we in Amsterdam meedeinden in de gekte. Maar positivo als ik ben, bekijk ik het van de zonnige kant. Onze tegenstander is Spanje. Het heeft zo moeten zijn. We vliegen met een Spaanse luchtvaartmaatschappij, hoe zal dat zijn in het vliegtuig? Maar hoe dan ook: we zullen een feestje meemaken op de luchthaven van Madrid, wie er ook wint. Bij winst van Spanje feesten we gewoon met de Spanjaarden mee, denk ik opportunistisch. We willen een feestje, en hoe dan ook krijgen we een feestje.
Op Schiphol is alles oranje. Wat is dat toch met die Hollanders, altijd mopperen en klagen als het ons eigen land betreft, in den vreemde is alles beter en mooier maar zodra er gevoetbald wordt zijn we chauvinisten eerste klas. Het land kleurt oranje, hup Holland hup, wij zijn de beste, dat staat als een paal boven water. Dus ook op 11 juli 2010 op Schiphol: WIJ gaan winnen!
In de rij voor de incheckbalie van Iberia worden oranje boa’s uitgedeeld door een groepje enthousiaste meiden. Dan doet onmiskenbaar de groepsdruk zijn werk: ik sputter nog zoiets als kunnen we dat wel maken met een Spaanse bemanning, is dit nou echt nodig, het is wel een beetje warm en meer onhandig en vooral weinig overtuigend gepruttel. Dus hangt er ineens een oranje boa om mijn nek en die doet meteen zijn werk: een kleine polonaise, zingen, hossen, ik voel me ineens één met Oranje (met een hoofdletter).
We hangen in de lucht. Vanuit de cockpit klinkt in de rust: zero-zero. Ik kijk eens naar mijn boa, die natuurlijk nog om mijn nek hangt. Driekwart van het vliegtuig is oranje gekleurd. We gaan toch niet voor schut hè? Zero-zero, het kan nog alle kanten op toch?
Om 22 uur landen we op Barajas Madrid. De cockpit meldt de stand: zero-zero. Huh???? We zouden toch winnen? Houden we de boa’s om of niet? We houden de moed er in en hossen door de luchthaven. De verlenging is begonnen, overal hangen grote flatscreens. Even kijken. We zijn nu toch wel in de minderheid, een paar Hollanders die zich mengen tussen de Spanjaarden voor de schermen. Dat voelt ongemakkelijk. Gejuich bij een goeie actie van Spanje, besmuikt gemompel bij een van Oranje. Wij doen er het zwijgen toe en kijken alleen maar. Ruststand in de verlenging: zero-zero. Nou moeten we toch echt de trein halen die ons naar de andere kant van de luchthaven vervoert, straks missen we onze aansluiting naar Ecuador. Rennen, misschien kunnen we het eind van de wedstrijd nog zien bij de gate.
De treinrit lijkt eindeloos te duren. Het is heel stil en donker in dit gedeelte van het vliegveld. Slechts een paar winkeliers en wat schoonmakers slenteren rond, van spanning over een WK finale is niets te merken. Wat is er aan de hand? Heeft Oranje inmiddels gewonnen? Hoe laat is het? Wat zijn ze stil, die Spanjaarden, ja hoor, WE hebben vast gewonnen. Dat wordt feest bij de gate. We versnellen onze pas. Er klinkt opeens een gejuich op uit één van de winkels. Wat is er aan de hand, een doelpunt? Zou dat voor Spanje zijn? Maar het gejuich duurt heel kort dus we hebben ons vast vergist. De stilte keer t terug, we snappen er niets van. Wat is dit?
Bij de gate aangekomen is alles rustig. Te rustig. Mensen zitten te wachten alsof er niets gebeurd is, lezen een boekje, de krant, kijken voor zich uit. De flatscreens staan op reclame. Geen feestende Hollanders, geen feestende Spanjaarden. Wat is dit?! Wie heeft er nou gewonnen?
De uitslag is bekend. Maar uit niets valt hier op te maken dat Spanje wereldkampioen is geworden, een paar minuten geleden. Het vliegveldpersoneel doet gewoon zijn werk en vertrekt geen spier. Bizar. Oranje boa’s hangen troosteloos over de afvalbakken, ik duw de mijne er snel bij. Hier en daar ligt een zielig eenzaam wuppie op de grond.
Het meest bizarre is nog dat het niemand iets lijkt te doen.Van kolkend Schiphol naar de stoïcijnse rust van Barajas. Geen feestje. Geen treurnis. Alsof er geen WK finale is gespeeld. Slechts stilte.
Misschien zegt dat wel alles.
Foto's
