Midden in een volle kathedraal in Santiago de Compostela
Galicia
Spanje
AnnettesAdventures
Midden in een volle kathedraal in Santiago de Compostela
Vanmorgen opende ik mijn inbox. Nu doe ik dat we vaker. Maar vanmorgen was het anders.: Ghislain is namelijk weer thuis. Ghislain uit Quebec. Ghislain die de camino liep tegelijk met mij, al waren we daarvoor nog vreemden. Ghislain die jarig was op de dag dat hij aan kwam in de heilige stad. En Ghislain die de laatste persoon was die ik in Santiago zag voordat ik de stad verliet. Hij bracht me naar de bus die me naar Madrid zou rijden. Rende met me door de straten van Santiago om de bus te halen. Vanuit de cathedraal waar we elkaar na dagen van afscheid tussen honderden mensen uit het niets weer tegen waren gekomen.
Nu is het voor het verhaal wel handig als je weet wie Ghislain is. Ghislain is 63 jaar geworden op de dag dat we aankwamen in Santiago. Hij was laborant van ingewikkelde dingen die ik niet uit kan leggen. Had gedurende zijn leven meer landen gezien dan ik tellen kon (waarvan hij Madagscar de mooiste vond). Was homosexueel, en had daarvoor veel moeten strijden in de jaren die voor ons lagen. Ghislain ging tijdens de camino bedenken wat hij met de rest van zijn leven wilde nu hij nooit meer hoefde te werken.
Hij had mijn naam geroepen in die volle kerk die dag. Waar ik stil op een bankje zat te wachten op de pelgrimsmis. We hadden gegild, gelachen en Ghislain was bij ons weerzien in tranen uitgebarsten. Hij had de dagen daarvoor al afscheid genomen van andere nieuwe vrienden en maakte zich klaar om nog 3 maanden door Europa te reizen. Ik ging naar huis, maar hij bleef en voelde zich balanceren op een duister randje van geluk en heimwee naar de dagen hiervoor.
Nu mag er in dit mooie verhaal verteld worden dat Ghislain tijdens de gehele camino (1200 km in zijn geval) voornamelijk bezig was met arriveren in Santiago en dan afscheid te moeten nemen van de mooie reis. En van ons. Terwijl ik enkel bezig was met zijn waar ik op dat moment liep, en voortdurend riep dat ik helemaal niet wist of ik wel aan zou komen, deelde Ghislain voortdurend zijn liefde voor ons en de reis en dat het allemaal zo verdrietig zou zijn als we klaar zouden zijn. En zo hadden we alemaal onze lessen. En waren we allemaal heel gelukkig. Zolang we maar liepen.
Toen ik eens huilend en dodelijk vermoeid naar Nederland belde, en een vriend me lachend vroeg of het eigenlijk wel leuk was, drong het tot me door dat het geweldig was. Dat zelfs de pijn , de vermoeidheid en het verdriet geweldig waren, en dat het inderdaad een wonderlijke reis was die lastig te vertellen viel.
Terug naar Ghislain en ik op die laatste dag. Als kinderen zo blij dat we elkaar weer zagen. Mijn naam werd die dag genoemd tijdens de mis (iedereen die aankomt en het officiele ritueeltje heeft uitgevoerd, wordt genoemd tijdens de mis). Ik had me voorgenomen daarnaar te luisteren en dan meteen naar het busstation te rennen, omdat mijn bus naar Madrid een uur na de mis vertrok. Ghislain overtuigde me ervan dat ik het makkelijk halen zou om de hele mis uit te zitten, dat hij me zou brengen en me ook nog uit zou zwaaien. Hij kende de weg, want in tegenstelling tot mij was hij in Santiago gebleven in de periode dat ik was doorgereisd naar de oceaan. Lachend ging ik akkoord!
De mis kwam langzaam ten einde en plotseling gebeurde er iets onverwachts. De Butafumeiro - het enorme wierookvat dat enkel op feestdagen wordt rond geslingerd in de cathedraal werd gehezen. Maar het was geen feestdag meer...
Onder het meest prachtige gezang dat ik in maanden had gehoord, slingerde het wierookvat hoog boven de hoofden van tientallen mensen. De wierook verspreidde zich, het vat schommelde vol vertrouwen heen en weer en om het fenomeen wat te commercialiseren flitsten er talloze camera's. Toen het stopte applaudiseerde de overvolle catherdaal. Geen gefluister meer in het huis van God. Gejuich. Gelach en applaus.
Een vrouw achter ons was vanaf het begin van de dienst al boos omdat ze ons te luidruchtig vond. 'Lachen moesten we maar in een discotheek doen', zei ze. Ghislain antwoorde dat we kilometers lang gelopen hadden om hier te kunnen zijn, elkaar 6 dagen niet gezien hadden en dat het een wonder was. Ik voegde daar aan toe dat Jezus het vast niet erg zou vinden dat we zo'n plezier hadden. Hij zou ons wel vergeven.
En nu, na het slingerende vat, lachte iedereen! Een bijzonderder einde van mijn reis had ik niet kunnen bedenken. Het was een onwaarschijnlijk intense ervaring - mede door de 800 km in mijn benen, de vele uren alleen in de natuur, de moeilijke, makkelijke, maar vooral mooie momenten en de indrukwekkende contacten onderweg. Daarna renden we door de oude straten van Santiago naar de bus. We omhelsden elkaar en namen afscheid.
In oktober zou Ghislain terug gaan naar huis. En nu was het oktober. En nu was hij thuis. En deed wat wij allemaal deden. Hij vult zijn facebook, youtube met filmpjes en schrijft ons. Probeert zijn herinneringen vast te leggen in het heden. Hij weet heus ook wel dat dat helemaal niet gaat. Maar wij zijn blij. We komen allemaal weer opnieuw een beetje thuis omdat hij thuis komt en alles met ons deelt.
Dus net heb ik de laatste vijf minuten van dat wat ik als het einde van de camino beschouw kunnen bekijken op youtube. Tranen over mijn wangen, en even vroeg ik me af of ik nog ademhaalde. Wonderbaarlijk. Zo kwam mijn reis even weer tot leven. En zat mijn lichaam in Amsterdam, maar mijn hart in Santiago. Lang leve de technologie en Ghislain in het bijzonder! A-men
Foto's
