Stormachtige ontwikkelingen
Gran Canaria
Spanje
ChristaThieme
Stormachtige ontwikkelingen
Naar aanleiding van mijn topfoto van de week waar ik het spel geocachen omschrijf als een gratis lokale gids, neem ik je in deze blog mee naar onze eerste kennismaking met het spel, alweer zo’n zeven jaar geleden. Wij woonden toen een jaar lang in een bergdorpje op het mooie Canarische eiland Gran Canaria.
9 december 2010…
Het blijkt maar weer eens. Je kan alles nog zo goed voorbereiden, maar dat betekent niet dat je perfecte plan ook werkt. Op dit subtropisch eiland leer ik om niet meteen in de stress te schieten als het niet gaat zoals je wilt. Natuurlijk blijf ik nog steeds mezelf en loop ik met een donker gezicht door het huis als weer eens irritatie op irritatie gestapeld wordt. Maar ik merk wel dat ik steeds soepeler omga met onverwachte omstandigheden. En niet alleen ik. Ook mijn zoon, die in zijn jonge leven regelmatig heeft laten zien dat hij het maar moeilijk vindt om onverwachte zaken zomaar te accepteren, maakt hierin een enorme groei door.
Zo wilden wij afgelopen week naar Nederland om familie en vrienden te bezoeken. De kinderen hadden een korte vakantie en manlief wilde een week in Nederland werken. Eén en één bij elkaar opgeteld, een gesprek op school om 2 extra vrije dagen te vragen en huppekee, de vlucht voor ons allen was geboekt. Met het vooruitzicht om nog net Sinterklaas mee te kunnen vieren, werd er afgelopen vrijdag enthousiast afscheid genomen van juffen, meesters, vrienden en vriendinnen. Terwijl Minerva, de begeleidster in de schoolbus, tegen iedereen ¨¡Hasta jueves!¨(tot donderdag) zei, reageerden mijn kinderen vrolijk met ¨¡Hasta lunes proxima!¨ (tot volgende week maandag). De volgende ochtend stonden we bepakt met vrijwel lege rugzakken (om deze weer overvol mee terug te nemen) op het vliegveld enthousiast te wachten op onze vlucht. Maar de goden waren ons niet goed gezind. Door een wilde staking van de luchtverkeersleiders werd onze vlucht geannuleerd en konden we weer teleurgesteld terug naar huis.
Teleurgesteld? Nou, dat viel eigenlijk wel mee! Natuurlijk hadden we ons erg verheugd om iedereen weer eens te zien, maar de tegenslag werd door iedereen verbazingwekkend goed verwerkt. Zonder tranen, norse gezichten en opstandig gedrag, reden we naar San Fernando om daar als troost bij ons favoriete ijskraam een heerlijk ijsje te eten. Zo konden we toch nog een beetje de kou ervaren die we nu moesten missen. Tenslotte hadden we gehoord dat er in Nederland veel sneeuw lag en het zelfs tot -15° had gevroren, terwijl wij hier in een ietwat waterig zonnetje met een graadje of 23 rondliepen in een spijkerbroek en T-shirt. Thuisgekomen werd de mogelijkheid meteen aangegrepen om het huiswerk van deze week te maken, zodat dit niet meer gedaan hoefde te worden aan het eind van de vrije dagen. Zowel tijdens het stormachtige weekend (met rukwinden van meer dan 130km/uur) als de maandag hebben we nog zitten bekijken en hopen of we onze vlucht konden herboeken. Maar door hevige sneeuwval in Londen de afgelopen dagen, waardoor de vliegvelden in Engeland gesloten waren geweest, zaten de passagiers voor die vluchten al 3 dagen te wachten. Daardoor kregen zij voorrang bij het inzetten van extra vluchten en konden wij op zijn vroegst pas vrijdag naar Nederland. Hierdoor werd een korte vakantie in Nederland niet meer mogelijk. Ook deze domper werd door iedereen zonder morren geaccepteerd.
In de tussentijd hadden we een andere invulling van tijdverdrijf bedacht, mocht de reis naar Nederland echt niet doorgaan. We gingen schatzoeken! Via de website geocaching.com kwamen we er achter dat op ons eiland rond de 500 caches verstopt waren. Genoeg om ons voorlopig daarmee bezig te kunnen houden! De eerste dag hadden we een ¨no found¨ (= niet gevonden), voornamelijk door een slechte voorbereiding. We hadden een eenvoudige cache uitgezocht die hemelsbreed slechts op 5 km van ons huis lag verstopt. Met enkel de coördinaten van de schatlocatie en onze telefoons als gps-apparaat, gingen we op pad. Maar Gran Canaria is niet Nederland en de wegen lopen hier veelvuldig dood door het opdoemen van een steile wand of een ravijn. Hierdoor hebben we in 5 uur tijd een mooi kringetje om de schat heen gedraaid, op zoek naar die ene zandweg die ons toegang zou geven naar de cache. We hebben het niet kunnen vinden. Volgens onze gps waren we de schat tot op 1,5 km genaderd met als enig obstakel een compleet ontoegankelijke bergtop tussen ons en de schat. We konden alleen nog maar 2 uur terugrijden om te proberen aan de andere kant te komen. Maar ook daar kwamen we niet echt dichterbij. Doordat aan deze noordelijke kant van het eiland de regenwolken bleven hangen, werd ook het weer steeds slechter en hebben wij het voor deze dag opgegeven. Maar een andere keer (met een betere voorbereiding) zullen we het zeker nog eens proberen! Verbazingwekkend trouwens dat de Canario´s op deze feestdag toch persé in de harde wind en in de regen willen BBQ-en! Met dikke winterjassen aan en bouwzeilen als afdak of windzeil, zagen wij dat de BBQ-plaatsen toch overvol waren… rare jongens, die Canario´s...
De volgende dag zijn we op jacht gegaan in Playa d´Ingles waar een heleboel schatten zijn verstopt, dit keer met een betere voorbereiding. Ikzelf heb via Google Maps de cache locaties van tevoren opgezocht en de hints en spoilers (foto´s waarop de precieze verstopplek is te zien) uitgeprint, zodat ik de functie van gids kreeg. De anderen hebben zonder deze informatie 4 caches gezocht… en gevonden! We hebben een gezellige tijd gehad, veel gewandeld en zijn op plaatsen geweest waar we anders nooit zouden zijn gekomen. Ja, ik vermoed dat geocaching een familiehobby gaat worden!
Foto's
