Gran Canaria buiten de gebaande paden! deel 2
Gran Canaria
Spanje
JThijssen
Gran Canaria buiten de gebaande paden! deel 2
Gran Canaria buiten de gebaande paden 2.
Na een schitterende route dwars door het gebergte van Gran Canaria, zijn we inmiddels aanbeland in het centrum van het eiland, het dorp Artenara. De Christus-figuur die uitziet over het hoogste plaatsje van Gran Canaria laten we links liggen en we zetten koers naar het volgende bergdorpje Tejeda. Hier zullen we lunchen zo is de planning. Na wederom het nodige bochtenwerk, klimmen en dalen, komen we aan in dit wonderschone dorp. Auto aan de kant, en maar eens te voet rondslenteren door Tejeda, op zoek naar een etablissement waar we een vorkje kunnen prikken. In de hoofdstraat van Tejeda zijn diverse restaurantjes. Ons oog valt op het restaurant met de illustere naam El Labrador. Je zal hier toch geen hondenvoer voorgeschoteld krijgen? Maar goed, het aantal lokale figuren zittend op het terras bij dit restaurantje, doet ons vermoeden dat het eten nog niet zo slecht kan zijn. Een blik op de kaart leert ons dat er “slechts” Spaanse gerechten te krijgen zijn. We besluiten te gaan voor de huisgemaakte gazpacho met daarin (in het engels beschreven) de groenten die het seizoen biedt. Altijd lekker op een warme dag als vandaag. Als afsluiting nog een cortado. Dat hoort er nou eenmaal bij. We doen ons tegoed aan de soep (de groente van het seizoen blijkt rode ui te zijn) en genieten van het werkelijk fenomenale uitzicht. Het schijnt dat van hieruit El Teide op Tenerife zichtbaar moet zijn, maar na een tuurpartij over 360 graden, geen El Teide te bekennen. Nog een slenterrondje door Tejeda en een paar fotomomentjes, en dan weer fluks de auto in op weg naar de volgende plaats: Santa Lucia. De weg die we dienen te volgen is de GC-60. Minder spectaculair dan de GC 210, maar we zijn inmiddels dan ook een beetje verwend. Ook de uitzichten tijdens het rijden op de GC 60 zijn geweldig. Halverwege een bordje naar de Roque Nublo, een berg/rots van buiten categorie en de hoogste bergpiek van Gran Canaria. Koortsachtig overleg: zou vanuit de Roque Nublo , El Teide te zien zijn? Moeten we onze route aanpassen nu we er toch zijn? De keuze is snel gemaakt, de GC 60 wordt verlaten en we slaan linksaf richting Roque Nublo. De weg wordt al snel smaller en de haarspeldbochten volgen elkaar in steeds rapper tempo op. Na een aantal kilometers bereiken we de parkeerplaats bij de mirador. Auto aan de kant en om de top van Roque Nublo te bereiken, zullen we te voet verder moeten. Op het parkeerplaatsje komen we meer volk tegen, en er staat een vrolijke Juan met een soort SRV wagen diverse versnaperingen te slijten. We besluiten eerst maar eens naar boven te klimmen, volgens een heftig zwetende Duitser die we tegenkomen, is het slechts een kleine 20 minuten tot de top. Op de vraag of hij daar de magische El Teide heeft gezien, weet hij geen antwoord. Door al dat geklim was het hem kennelijk zwart voor de ogen geworden. Afijn, dan maar zelf de berg op, om het antwoord op onze vraag te vinden. Het begin is veelbelovend en we zetten dan ook een stevig tempo in. Maar al snel komen we er achter dat we deze berg schromelijk onderschat hebben. Het is een kuitenbijter van jewelste, en het lijkt bij elke stap net alsof de top verder weg is. Twintig minuten blijkt uiteindelijk zo ongeveer 3 kwartier te zijn, en toen waren we er nog niet. Familieberaad! Gaan we door, of gaan we terug? Is vanaf onze positie El Teide te zien? Nee dus. En met de wetenschap dat elke stap naar boven, straks ook weer naar beneden gemaakt moet worden, de zon reeds aan het dalen is, en we inmiddels sterven van de dorst, wordt er rechtsomkeer gemaakt. Helaas heeft El Teide zich voor ons verscholen vandaag, maar eigenlijk geeft dat niks, want we zijn vorig jaar op Tenerife geweest! Beneden bij het parkeerplaatsje staat Juan ons glimlachend op te wachten. Hij zwaait reeds met flesjes water en ijsjes (en die kosten hier de hoofdprijs!). Ook heeft hij eigengemaakte verse smooties waarin wat onduidelijk fruit verwerkt wordt. We houden het maar op flesje water en een ijsje. Ik mag van Juan nog aan een potje ruiken wat hij ook verkoopt, net wat ik dacht, tijgerbalsem! Ik sla zijn aanbod vriendelijk af, we moeten gaan. Het begint donker te worden, en gezien mijn minimale ervaringen met het rijden over onverlichte wegen door de bergen, wil ik graag met spoed naar bekend grondgebied. Santa Lucia hebben we niet meer gezien, we hebben de GC 60 met angst en beven door het half donker afgereden, om uiteindelijk de contouren van Playa del Ingles voor ons op te zien doemen. Ik noemde het eerder Sodom en Gomorra, maar ook dat kan wel eens mooi zijn!
Foto's
