Russische overheersing en oneindige gastvrijheid'
Oeral
Rusland
Agrotewal
Russische overheersing en oneindige gastvrijheid'
Na een jarenlange correspondentie en ettelijke verzoeken, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik onderweg naar Perm. Een grote industrie stad in de Oeral.
Voor het eerst alleen van huis, manlief zorgt voor de kinderen en het afscheid op Schiphol viel me erg zwaar. Vliegen is voor mij nog heel speciaal, pas twee keer eerder gevlogen en de laatste keer is alweer 11 jaar geleden. En door veel ploeteren kan ik me redden in het Russisch maar echt vloeiend is het niet. Waar ben ik aan begonnen?
Kort gezegd ga ik mijn Russische penvriendin opzoeken, we schrijven elkaar al jaren en ik heb haar twee keer een paar uur ontmoet. Overstappen in Moskou en dan de weg zien te vinden naar het andere vliegveld, achteraf gezien viel het mee. Zuinig als ik altijd ben neem ik geen taxi maar probeer Rus onder de Russen te zijn en go with the flow. Russen zijn heel aardig en altijd bereidt te helpen weet ik van reizen met man en kinderen door Rusland. Maar dit is toch iets heel anders. ’s Nachts om 2.00 uur landen we in Perm, samen met nog een echtpaar lopen we het vliegveld over. Geen bus, gewoon onder de vleugels van andere vliegtuigen door duiken. Gelukkig staan Ludmila en haar man op mij te wachten. Ludmila is professor en gewend bevelen uit te delen, ik ben dus binnen now time door de douane.
Het Russische avontuur kan beginnen, ik ben geen makkelijke eter en heb me vergist in Russische gebruiken. Wanneer we om 4 uur ’s nacht eindelijk bij het appartement aankomen, staat er een broodje met jam voor me klaar. Knal oranje jam, als verwijzing misschien naar ons Vorstenhuis, denk ik nog. O jakkie het is zout, mijn gezicht vertrekt even, kaviaar wie verwacht dat om 4 uur ’s nachts. Nou ik niet en lekker vind ik het niet. Na duizend excuses te hebben gemaakt, mag ik eindelijk naar bed. Ja dat had ik gedacht. Eerst nog even een paar regels. Tanden poetsen kan alleen met water uit een fles, het water in Perm is te verontreinigt om zo te drinken. Ik krijg een soort theedoek, (groot formaat) toegewezen om te douche en/ of me mee te wassen. Later blijkt dat ik er de hele vakantie (10 dagen) mee zal moeten doen.
Ludmila heeft haar slaapkamer aan mij afgestaan, ze zal samen met Vladimir de komende tien dagen op de bank slapen. Tegenspraak is niet mogelijk, daar ben ik na een uurtje al achter. Hoe kan ik Ludmila beschrijven zonder iets af te doen aan de gastvrijheid en haar betrokkenheid bij mij en mijn gezin. Ze is net 70 geworden maar werkt nog ieder dag in het ziekenhuis. Ze geeft nu les aan studenten, met harde hand denk ik zo. De enige taal die ze spreekt is Russisch, ze heeft 50 jaar geleden wel Engels geleerd maar is alles kwijt. Ik word geacht de brieven die ik heb geschreven ook op een correcte manier te kunnen bespreken. Zo mijn tong maakt overuren, de lastige sisklanken die in veel woorden zitten Ludmila verbetert het net als de klemtoon die ik weleens verkeerd leg. Ook loop ik er tegen aan dat mijn basiskennis aardig op orde is, maar over gevoel praten dat heb ik niet geleerd en gaat me aardig opbreken de komende tijd.
Na een bijzonder korte nacht, krijg ik een Russisch ontbijt. Ludmila komt erbij zitten maar heeft al gegeten, lastig want het ontbijt bestaat uit koude aardappelen met jawel een flinke scheut slagroom. Krijg dat maar eens weg. Wat ik dan nog niet weet is dat het ontbijt de komende dagen nog beter gaat worden wanneer de slagroom langzaam veranderd in klonterige zure room. Haar kleindochter woont ook bij haar in, wat het erg prettig maakt want zij Masja spreekt ook Engels. Jippie, alleen is ze niet veel thuis. We gaan op tijd de stad in voor een bezoek aan het stadhuis/ politie bureau om te melden dat ik gearriveerd ben. Met kordate passen leggen we grote afstanden af. De stad is prachtig, helaas heb ik nog geen digitale camera en maak niet zoveel foto’s als tegenwoordig. Ik denk ook niet dat ik de tijd van haar gekregen zou hebben.
Wat me vooral is bij gebleven is de Kama een enorme rivier die door de stad stroomt. De vele kerken met iconen, gelukkig kan ik aan Ludmila duidelijk maken dat ik daar erg in geïnteresseerd ben, ze weet dat ik zelf ook iconen schilder. Zelf is ze als goed communist niet gewend om vaak naar de kerk te gaan, maar ze wil haar programma wel aanpassen. De vele plaatsen waar de mensen water uit de put gaan halen om thuis te gebruiken. Het water wat uit de kraan komt is geel/ bruinig van kleur en ernstig vervuild. Ruikt ook niet zo lekker. Het meest boeit mij het leven van de gewone Rus, de tram, de winkels, markten en lekker slenteren door een vreemde stad. En gebouwen bekijken. Maar dat zit er niet in, ze dompelt me onder in kunst en cultuur. We gaan van de ene galerie naar de volgende. Sculpturen, schilderijen en andere kunstvormen trekken aan mij voorbij. Tegen etenstijd gaan we naar huis, mijn voeten branden, ik ben moe van de vele indrukken en mijn maag rommelt. Wat zouden we voor lekkers krijgen?
Foto's
