In Babadag in Roemenië is een duidelijke rangorde onder de inwoners. Bovenaan de rijke Roemenen, daaronder de arme Roemenen, gevolgd door de rijke zigeuners en daaronder de arme zigeuners. Deze groep worden ook wel de paria’s genoemd, de verstotelingen… Ze leven op straat, bezitten niets en zijn nergens welkom. Ook kinderen groeien er op, met een leven zonder toekomstbeeld… Dit jongetje kwamen wij dagelijks tegen, hij was aan het bedelen. Om dit niet in stand te houden gaven wij hem niets materieels, maar we lieten hem wel elke keer met ons aan de hand meelopen, deden spelletjes of zongen liedjes. En voor een jongetje, wat dagelijks door iedereen verstoten wordt moet dat toch heel even hemel op aarde zijn geweest…
De tekst van een lied van Frank Boeijen zegt naar mijn idee heel veel over deze kinderen en over deze foto…

Als wilde bloemen alleen gelaten
Aan de kant van de straat
Aan de rand onvolmaakt
Die staan in de wind en de regen
En nergens bang meer voor zijn
Die hebben gezien dat het leven
Onvoorspelbaar kan zijn
Zonder iets zeker te weten
Dit kan de laatste dag zijn
Zodat alles zoveel meer betekent
En alles kleuren krijgt