Hoop zit in kleine dingen......
Zwarte Zee kustgebied
Roemenië
EstherV
Hoop zit in kleine dingen......
December 2006… Via een organisatie ging ik, met nog negen anderen op reis naar Babadag. Babadag is een dorp in het oosten van Roemenië, met aan de rand van het dorp een grote zigeunerwijk. Tussen deze zigeuners, midden tussen hun cultuur, hebben we tien dagen ‘geleefd’. Het was een ‘kerstreis’, waarin we de gezinnen van het zigeunerdorp kerstpakketten gingen brengen. We hebben van sponsorgeld van alles ingekocht bij een groothandel, allerlei etenswaren als pasta en kip, maar ook pannen, dekens en schoenen voor de kinderen en medicijnen.
Van alle spullen hebben we pakketten gemaakt en deze weggebracht bij de gezinnen. We zijn o.a. bij een huisje geweest met maar twee kamers, alleen een groot bed, een kachel en een kastje. De ouders woonden er met 4 kinderen en ze hadden geen licht. Er ontbrak een ruit en kinderen liepen zonder schoenen rond. Zij proberen te leven met het weinige dat zij hebben en de ingrediënten van de pakketten die wij er brachten zijn de ingrediënten die nodig zijn voor hen om te leven. Dit pakket was er echt nodig en de blijheid en dankbaarheid was bij elk bezoek zichtbaar en voelbaar.
Ook hebben we met de kinderen van het schooltje gekleurd, kralen geregen en pannenkoeken gegeten en hebben we een oudejaarsfeest georganiseerd voor de tieners. En tijdens deze vele momenten ontstaan de onvergetelijke herinneringen… momenten van plezier met een spelletje krantenmep met de tieners en hen helemaal uit hun dak zien gaan op de dansvloer, een meisje dat helemaal trots is op haar mooie armband, een jongetje dat glimlachend zijn vingers aflikt na het eten van zijn koekje, een wat stille tiener die ons verteld dat hij tijdens de momenten met ons veel blijheid en plezier heeft beleefd…
Tussen alle onvergetelijke momenten is er één bezoek geweest dat mij ontzettend geraakt heeft. We gingen naar Vandana, ongeveer 8 jaar en zij woont in één van de kleinste en armste huisjes midden in het zigeunerdorp. We liepen erheen en met elke stap veranderde de omgeving, alles werd grauwer, viezer en somberder. Ook binnenin het huisje… het is bijna niet te omschrijven… de geur, de viezigheid… de kleding, kale hoofdjes en dikke buikjes van de kinderen… Het was er klein, donker, vochtig, één klein raampje, alleen een bed, een fornuis en een stapel dekens. Ik wilde er eigenlijk ook geen foto’s maken maar anderzijds moest ik ook wel, om over te kunnen brengen wat het beeld was dat ik daar zag. Tante zat met Vandana en drie broertjes en zusjes op bed en zij keken ons wat apathisch aan. Het pakket werd aangepakt, Vandana lachte en ik hield haar handje even vast. Het voelde nat en vies maar haar ogen glinsterden en ze genoot… even… Toch was er, bij haar en de andere kinderen ook de triestheid in hun ogen, uitzichtloosheid. Het leek of de hele wereld stil werd en ik kon geen woord meer uitbrengen. Alleen maar denken; hoe kan dit…? Hoe kan dit krotje het enige onderdak zijn, hoe kan het dat deze kinderen zo leven. En ook… wat een verschil maakt zo’n pakket dan…? Straks is het op en dan komt er weer een dag zonder eten…
Maar gelukkig hebben we meer kunnen doen… ondertussen staat er een schooltje in de wijk, waar ook één van de kinderen van het gezin heengaat. Naar school... leren.. een nieuwe kans… een begin van een betere toekomst…
De tien dagen bij de zigeuners zijn momenten geweest dat ik even een stukje uit het leven van deze mensen heb mogen zien, momenten waarin zichtbaar was hoeveel gebrek er is in de wereld. Gebrek aan eten en kleding maar soms ook aan hoop… We brachten er levensmiddelen, maar toch zegt mijn gevoel dat we er zeker ook meer hebben gebracht. Vooral liefde, blijheid, warmte, ‘licht’ en hoop. Onbetaalbare dingen die geloof en vertrouwen geven op een betere toekomst. De foto’s die ik er heb gemaakt vertellen mij nu dan ook niet meer over de armoede en de ellende, maar ze geven een beeld van hoe kleine dingen geluk kunnen brengen en hoop voor de toekomst. Hoop zit in kleine dingen…
Foto's
