Alle hulp binnen handbereik

Door: Boatontheroad

Geplaatst op Sep 27, 2009

Van twee kanten wordt ik overspoeld met Roemeense woorden. In de krappe cabine van een koeriersbusje is de chauffeur druk in een gesprek verwikkeld met Marius rechts van mij. Ik zit in het midden tussen de twee en doe niet de minste moeite om mij in het gesprek te mengen. De heren lijken zich prima te vermaken en zelf ben ik ook wel op mijn gemak in de rol van passieve toehoorder van zinnen die ik nauwelijks begrijp. Uit de fragmenten die ik herken, maak ik op dat ik aan de koerier wordt voorgesteld.

Ik heb Marius een dag eerder leren kennen nadat hij mij ophaalde vanaf het busstation. Via de internetgemeenschapn ‘Couchsurfing’ had Marius laten weten mij een slaapplaats aan te kunnen bieden. En zo was ik de afgelopen nacht te gast in het huis van zijn ouders. Vandaag is Marius op weg om een vriend op te zoeken. Een eigen auto heeft hij niet en het openbaar vervoer wordt door hem nauwelijks als optie beschouwd. Hij gaat gewoon liften; de normaalste zaak van de wereld. Niet eerder ben ik in een land geweest waar voor het vervoer als zo vanzelfsprekend voor liften wordt gekozen.

De rit met de koerier verloopt spoedig en na afscheid te hebben genomen blijkt dat de langs de kant geparkeerde Dacia ons van hieruit direct verder zal helpen. Eindelijk… mijn eerste Dacia. Dit halffabricaat van Renault vindt gretig aftrek onder de Roemeense bevolking. Vooral de veel voorkomende Dacia 1310, met zijn kenmerkende schuin aflopende kofferbak, kan hier gerekend worden tot cultuurgoed. Marius is voorin gaan zitten en voert wederom het woord. De man achter het stuur is opgewekt en lijkt blij verrast door de onverwachte verhalen die zojuist in zijn auto zijn terecht gekomen. Het noodweer dat buiten is losgebarsten versterkt de huiselijke sfeer in de auto. Dikke druppels trommelen op het dak. Het is nog maar een paar kilometer tot het kruispunt waar Marius’ en mijn weg zich van elkaar scheiden. Eén van ons zal moeten uitstappen en ik ben blij dat ik nog even mag blijven zitten. Dit bespaart me nat pak, maar helpt me tegelijkertijd naar een wat meer bewoond stuk van het land. Vervelend voor Marius dat hij straks wel uit zal stappen. Hij door de ferme regen op zoek zal moeten naar een afdakje, hierbij met grote sprongen de plassen ontwijkend.

Samen met de chauffeur vervolg ik als zijn enig overgebleven passagier mijn weg richting zijn eindbestemming. De man heeft van Marius al gehoord waar naartoe ik reizen wil en hij is gedreven om mij op een goede plek af te zetten. Als ik uitstap begint de man wilde armgebaren te maken in de richting van een straat die door grote bomen wordt overschaduwd. Naast de straat staat een bord waarop een voor mij onbekende plaatsnaam wordt aangegeven. Het zal wel op mijn route liggen. De man lijkt er nog niet helemaal van overtuigd dat zijn boodschap is overgekomen dus stapt uit om nog ten minste drie keer dezelfde straat aan te wijzen. Als een waar acteur demonstreert hij de lifthouding die ik op die plek aan zal gaan nemen. Twee toeschouwers die van een afstandje het schouwspel gadeslaan worden er door de man bijgehaald met de vraag of ze kunnen vertalen. Ze weten me uit te leggen dat die straat voor mij de goede richting is. Gelukkig is iedereen het op dit moment nog met elkaar eens.

Mijn chauffeur loopt nog altijd druk rond zijn auto heen en weer. Hij heeft ook nog wel een goed idee over welke plaatsnaam ik op mijn liftbordje moet schrijven. Het portier gaat open en de man begint een zoektocht naar een pen. Zijn stemming raakt met het moment meer uitgelaten. In de lucht maakt hij krabbelende bewegingen met de pen die hij zojuist uit het dashboardkastje heeft gevist. Zijn ogen glunderen alsof hij zojuist de oplossing heeft gevonden van een moeilijk raadsel en dat hij deze alleen nog ergens op moet schrijven. Maar waar is een stuk papier of karton? Stak er bij die jongen niet iets tussen de gespen van zijn rugtas? Eén van de toeschouwers begint aan de laatste kartonnen strook te trekken die ik als onbeschreven liftbordje bij me draag. In slow motion stel ik me voor hoe de man met zijn pen vol enthousiasme het karton te lijf zal gaan. Deze taak vraagt om nauwkeurigheid en laat ik liever niet aan iemand anders over. Gelukkig laat hij me de tekst opschrijven.

De man kijkt me na terwijl ik weer op pad ga. Als hij zich ervan heeft verzekerd dat ik mijn plek langs de kant van de weg heb gevonden zwaait hij nog één keer en rijdt vervolgens weg. Vanuit een betonnen hutje, dat ooit dienst zal hebben gedaan als bushalte, wordt ik geobserveerd door een jong kereltje. Wat verder naar links loopt een oudere vrouw kromgebogen haar winkel in en uit. Op straat staan wat mannen met elkaar te praten. Een wandelaar kijkt op en loopt op me af. Er gaat in zijn ogen iets mis bij mijn poging om een lift te bemachtigen. Tot zijn eigen ongenoegen kan hij geen manier vinden om mij uit leggen wat dat is. Als ik zijn Roemeense woorden niet lijk te begrijpen, herhaalt hij ze in de hoop dat het nu wel overkomt. Hij zit letterlijk met de handen in het haar. ‘Hat’ roept hij keer op keer. Het kan zich moeilijk voorstellen dat ik geen idee heb wat hij daarmee bedoelt. Drie jongens van mijn leeftijd bemoeien zich met de scene en leggen mij uit dat de man zegt dat ik een andere plaatsnaam moet kiezen voor op mijn bordje. Waarom precies wordt me niet duidelijk. Ik besluit dat het tijd wordt om wat meer afstand te nemen, en ik richt me op het verkeer. Terwijl ik vijf minuten later naar een zojuist gestopte vrachtwagen loop worden me vanuit een kruidenierswinkel de laatste aanwijzingen toegeschreeuwd. Behulpzame mensen hier.