De Bellukerhof begraafplaats is de moeite waard. Bijzondere graven en grafmonumenten. Dit maakte ik mee:
Dit is een groot terrein en vele oude graven zijn hier vertegenwoordigd. Het is er rommelig, ondanks dat het wel overzichtelijk is. Het wordt matig bijgehouden, veel onkruid op de graven. Bij binnekomst is een apart grafveld met daarop de grafstenen met foto van de mensen die omkwamen in 1989 die het als eerste opnamen in protest tegen dictator Nicolae Ceau?escu. Op de begraafplaats zelf lopen wel wat werkers rond, vrouwen en mannen. Eentje daarvan zeg dat ik niks mag fotograferen. Iets wat ik hem niet beloof! Er zijn complete grafkelders met een groot gebouw er boven op. De meest vreemde bouwsels zijn er te zien. De chique grafstenen in wit of juist zwart marmer, aparte dingen als een soort rots koepel waar je in kan. Complete monumenten met borstbeeld van de overledene. Als ik via de glazen ruiten in een gebouwtje kijk, dan zie ik een trap die naar zo’n grafkelder leidt. Ook zijn er heel simpele houtenkruizen te zien. Met wat aarde opgeworpen. Er zitten veel mensen bij zo’n graf te treuren. Her en der liggen bloemen erop of in een vaas.
Er hangt ook een heel aparte sfeer. Ook zie ik pas gewelfde graven die klaar liggen voor de volgende gast. Dan ontdek ik een grote ronde kerk. Ik denk dat het een kapel is. Er voor staan een paar mensen te praten met een priester. Ik loop door naar binnen. Het is er stil er is niemand. In het midden van de zaal staat een tafel. Nieuwsgierig loop ik er naar toe. Er voor leunt een groot houten kruis tegen de tafel. Er staat een naam en datum op van een baby die twee maanden oud is geworden. Op de tafel brand een kaars en staat een kistje geheel met wit kant bekleed.
Als ik goed kijk zie ik daar het lijkje in liggen. Onder indruk verlaat ik de kapel. Even later zit ik op een bankje aan een laantje die naar de kapel loopt. Aan de overzijde schreeuwt iemand iets naar de mensen die met de preister stonden te praten. Weg rust en weg indruk. Dat is het leven, dat gaat altijd door....