Het bekende paleis van Ceausescu is een van de 'must' do's van Boekarest. Dit jaar was ik er in april. Zo heb ik het beleefd:

Even later loop ik op het drukke Piata Unirii. Dit is weer een verhaal apart. Een groot plein en gelijk kruispunt voor de verkeersdrukte. Het is gigantisch groot en in het midden is ook nog eens een soort park met daarin een grote fonteinpartij. Diverse fonteinen met hele grote waterbekkens. Aan de zijkant van het plein verplaatst het verkeer zich, uiteraard in de file en zijn grote, moderne winkels te zien. Gebouwen van acht hoog omlijsten het plein. Toen dictator Ceau?escu besloot dat hij de wereld iets bijzonders moest achterlaten, bouwde hij een grote brede boulevard. Vanaf het Piata Unirii gaat die naar het grote Parlementshuis toe. Ik loop via deze boulevard, die wel een paar honderd meter breed is, er naar toe. In het midden staan een rij fonteinen achter elkaar in de kilometer lange weg. Dan aan beide weerszijde ervan een tweebaans autoweg, daarnaast een brede laan met bomen voor de voetgangers, dan een rustige autoweg en dan nog een stoep voor de wandelaars. En dat aan beide zijde. Kortom een heel brede boulevard. Ik heb gelezen dat hij zes meter breder is dan de Champ d’Elizes in Parijs. En dan aan het einde als de kers op de slagroomtaart, het Paleis van het Parlement. Ceau?escu heeft daar 5 jaar lang 20.000 mensen aan laten bouwen. Hoeveel mensen het leven ervoor gelaten hebben is nergens meer na te lezen.
Het is het op een na grootste gebouw ter wereld. Alleen het Pentagon in Washington is groter. Het staat op een heuvel en steekt dan ook mooi af. Echt mooi is het niet zegt iedereen, maar ik vind het prachtig. Het hoogtepunt van mijn trip. 270 mtr. lang en 240 mtr. breed. En een max. hoogte van 86 mtr. Kijk dan praat je niet over een tuinhuisje! Twaalf verdiepingen, ruim duizend vertrekken en talrijke salons. In de kelder is een atoomvrije ruimte gemaakt. Het geheel is potsierlijk versierd met veel marmer en dikke tapijten. Terwijl de rest van het land (nog steeds) honger leed, wentelde Ceau?escu zich in weelde. Hij heeft het overigens nooit ‘af’ gezien. Toen in 1989 de vlam in de pan sloeg en hij en zijn vrouw gelyncht werden, wist de nieuwe regering niet wat het met het gebouw aan moest. Nu zetelt het parlement er. Helaas is het vandaag gesloten voor het publiek en dat is een kleine tegenvaller. Vorige week was er een belangrijk NAVO top met Bush en de rest van de NAVO landen, wellicht dat ze de rommel nog aan het opruimen zijn.