Trip naar Marokko - deel 10.1
Porto
Portugal
Flexmaister
Trip naar Marokko - deel 10.1
Ja lieve kijkbuiskinderen, we zijn in Portugal, waar de Oceaan fris is en de wind guur!
Tenminste, zo is het normaalgesproken wel. Nu is het elke dag prachtig weer en surfen we nog zonder wetsuit. Het is als een zomer in Nederland, niet te warm, niet te koud, gewoon lekker met af en toe een verfrissende bui. Dit zorgt er ook voor dat het hier supergroen is met sensationele natuur. Veel mooier landschap dan Spanje (op Baskenland na dan) en natuurlijk, hoe kan het ook anders, een schitterende parel vergeleken bij Duitsland… maar dat spreekt voor zich.
Om terug te komen in het verhaal; we waren op de universiteitscampus in Santiago de
Compostella waar we een aantal dagen onze grote acteertalenten misbruikten door in de huid van uitwisselingsstudenten te kruipen. Op deze manier konden we onopvallend door de faculteiten struinen en ongestoord misbruik maken van wc’s en gratis stroom!
Wegens geldgebrek onder de Spanjaarden waren de kroegen en discotheken zo goed als uitgestorven. Daarom brachten we avond na avond door tussen de studenten die zich in parkjes verschaarden onder het genot van sterke drank uit de supermarkten. We probeerden iets mee te pikken van deze stille feestvreugde maar het gebrekkige Engels van de gemiddelde Spanjaard (behalve als ze op zoek zijn lange vloei of illegale rookwaar) zorgde er iedere keer weer voor dat we met z’n 2en op een bankje eindigden met onze vertrouwde Sloveense Brandy. Tot opeens, van de een op de andere dag, de herfst haar intrede deed. Liepen we de ene dag nog in korte broek door de stad, zo was het de volgende dag zeker 10 graden koeler en lagen alle bladeren geel-bruin onder de bomen. Mensen liepen door het park met dikke winterjassen en de supermarkt had per direct sneeuwkettingen en adventkalenders in de aanbieding! Nog nooit hebben we het seizoen zo snel zien omslaan.
Tijd om onze biezen te pakken dus. Vooral ook omdat we een maaltijd hadden klaargemaakt met dubieuze ingrediënten. Zo hadden we vlees wat wegens een feestdag 2 dagen van tevoren gekocht was en daardoor ongekoeld bewaard moest worden. Eenmaal uit de verpakking rook het niet erg fris, maar weggooien is altijd zonde… Om het nog erger te maken verwerkten we het in combinatie met Japanse Wokmix, die bij Leks thuis voor vertrek in een donker hoekje van de kelder werd gevonden en houdbaar was tot 08-2001. Een aardige beproeving voor onze darmflora’s, naar wij dachten. Hoewel we vertrouwen hadden in ons lichaam leek het ons toch beter om een plaats op te zoeken waar we niet afhankelijk waren van de campustoiletten.
Gelukkig heeft onze weerstand ons niet in de steek gelaten en heeft het prutje ons gestel niet teveel kunnen raken. Marokko zal voor ons zeker geen enkel probleem zijn. (De Marokkanen kunnen beter oppassen dat ze niet ziek worden van ons). Laat staan dat we aan de slingerschijt raken op onze volgende bestemming en nieuwe avontuur: Portugal! Via een grens zonder grensposten (goed voor smokkelen van 95 liter brandstof die in Spanje 25 ct/l goedkoper was) kwamen we langs de niet veel veranderde kustlijn, waar we de eerste zeer goeie surfspot misten, vanwege Stefan zijn slordigheid in het navigeren. In zijn gebruikelijke gehaastheid en onnauwkeurigheid (wat nog eens werd versterkt door de feestvreugde) las hij slechts de halve naam en zodoende kwam hij er na 20km rijden achter dat we er allang voorbij waren, de lompe gnoe. Dan maar de eerstvolgende, waar we vanwege de achterblijvende “swell” de bus maar zijn gaan uitmesten. Hierdoor werd meteen duidelijk waarom het bedorven eten ons niet klein kon krijgen. Iemand die in deze omstandigheden zijn eten klaarmaakt zal nooit meer ziek worden van eten. Het aanrecht zat onder de dikke aangekoekte vetresten van 2 maanden en de sausklodders zaten tot ver tegen de wand geflatst. Waarschijnlijk schoten kakkerlakken alle kanten op en krioelden er talloze maden tussen alle naden en kieren (zich volvretend aan alle rottende etensresten) als we nog een week langer hadden gewacht.
Gelukkig heeft Leks veel ervaring in het schoonmaken van keukens van allerlei soorten en afmetingen, dus begon hij zijn wild geraas. Druk boenend, zoals de gemiddelde oma het graag zou zien, begon hij aan grote schoonmaak. Vol goede moed en met af en toe wat kokhalzende bewegingen kwam er steeds meer “stralend wit” in zicht en begon het na een kilo wierookstokjes zelfs fris te geuren, in het altijd zo muffe hok. Alle ramen en deuren stonden wagenwijd open zodat de door ons zo gehate strontvliegen hun vrijheid weer konden opzoeken bij het ontdekken van de tijd van schaarste die voor hen was aangebroken. Een nieuw tijdperk brak aan. Een tijdperk van frisheid, structuur, opgeruimdheid en ultieme hygiëne.
Op het strand van Affife, waar de grote schoonmaak plaatsvond, ontmoetten we 5 Australiërs, een Engelsman & 2 Amerikanen. Zij waren, net als wij, met hun 3 (oude en trage) bussen op weg naar Marokko. Dit markante gezelschap stond garant voor een avondje ongegeneerd drinken op het strand tot de late uurtjes. Er werden volop ervaringen en avonturen gedeeld, gevolgd door steeds meer sterke verhalen. Zo schijnt er rond kerst een gigantisch geheim illegaal openluchtfeest vol westerlingen te zijn in Marokko, net over de bergen aan het begin van de Sahara. Hier willen we zeker bij zijn en deze lui gaan we waarschijnlijk nog vaak tegenkomen.
Beelden bij dit verhaal: http://www.youtube.com/watch?v=iolmchUFnsI
Foto's
