Afscheid voor even...
Faro
Portugal
Vivelafem
Afscheid voor even...
Ik loop door het appartement en verzamel nog wat spullen. Na 4 prachtige dagen Portugal is het helaas weer tijd om te gaan. Max houdt me nauwlettend in de gaten en volgt me op de voet. Hij is wat onrustig en heeft zoals altijd door dat er iets staat te gebeuren. Na een laatste drankje in de zon op het balkon is het tijd om te gaan.
Max rent verheugd door het appartement want hij mag mee. Mijn moeder brengt me naar Faro en onderweg geniet ik nog even van de zee in de verte en de prachtige bloemenvelden langs de weg.
Als iemand geen last heeft van vliegangst ben ik het wel. Maar waarom heb ik nu dan toch pijn in mijn onderbuik?
We stappen uit en even later staan we met Max in de rij voor de incheck. Hij heeft nog geen idee wat hem zo direct boven het hoofd hangt. De vrouw aan de balie vraagt of ik voorkeur heb voor een zitplaats. Ik zeg: for me it doesn't matter en grap: the dog would like a window seat.
Ingecheckt. We lopen naar een speciale balie waar we Max achter moeten laten. Hij moet net als iedereen door zo'n piepend poortje en dan krijgt hij door dat dit niet bij de dagelijkse gang van zaken hoort.
Mijn moeder en ik dirigeren hem in zijn bench en hij strubbelt tegen. We spreken hem zachtjes toe. Alles komt goed. Hij kijkt angstig en als we weglopen begint hij hartstochtelijk te piepen. Huilen bijna. Ik loop nog een keer terug en zie zijn zielige blik. Niet wetend wat er gaat gebeuren. Mijn hart breekt. Hij denkt vast dat we hem verlaten. Een traan over mijn wang. Dit grijpt me veel meer dan ik had gedacht. Begreep hij me maar als ik zei: ik zie je straks weer op Schiphol. Dit afscheid is maar voor even.
Ik loop door de controle en in de verte hoor ik nog steeds zijn gepiep. Mijn moeder, die in Portugal blijft stuurt me een smsje dat een vriendelijke Portugese meneer hem heeft opgehaald en rustig in het Portugees tegen hem praatte. Alles komt vast goed.
In het vliegtuig probeer ik te lezen in een prachtig boek van Kader Abdoullah. Maar mijn gedachten dwalen telkens af naar Max. Zou hij bang zijn? Ik hoop dat hij slaapt en rustig is. De vlucht lijkt even te duren. Ik bedenk me dat hij best hier op de vrije stoel naast me had kunnen zitten. Gelukkig, eindelijk vliegen we boven Nederland en is de landing in zicht.
Ik snel me naar de bagage band in de aankomsthal. Natuurlijk duurt het allemaal langer dan verwacht. Lang nadat iedereen zijn koffers van de band heeft genomen zie ik in de verte een lift open gaan. Daar is een grote meneer met Max in zijn bench. Ik roep en meteen klinkt er een verheugd piepje uit het hok. Max! Deurtje open. Hij springt om me heen van blijdschap en rent vervolgens nog even een rondje door de hal. Hij is zo uitgelaten dat hij zelfs de bagage band op springt (komisch gezicht).
Voor mij en hem een spannende reis. Maar het is allemaal goed verlopen en ik bedenk me ook hoe heerlijk hij het heeft gehad met mijn ouders in Portugal, een maand lang iedere dag zwemmen, rennen en spelen. Volle aandacht voor hem. Hij heeft maar geluk.
Ik roep hem bij me en samen laten we Schiphol achter ons. Ik en onze geliefde trouwe viervoeter. Nu weet ook hij: dit afscheid was maar voor even...gelukkig maar!
Foto's
