Ik leer het vast nooit..

Door: Agrotewal

Geplaatst op Feb 28, 2019

Na een maandenlange reis door Marokko zijn we op de terugweg aangekomen in Gibraleon, Spanje. Een schattig klein stadje met een heuse camperplek bij een brandweerkazerne. Hier kunnen we water tappen en lozen. Het is prachtig weer, een bruggetje en een smal riviertje lokken me. Gewapend met mijn camera en een wandelstok tegen loslopende honden, zwaai ik manlief gedag. Het riviertje loopt om de stad heen en een stenen trap leidt me naar beneden.

Met mijn hand op mijn hart kan ik zeggen dat ik echt wel uitkeek, tenminste dat denk ik en toch slaan opeens mijn benen onder mij vandaan en stuitert ik naar beneden. Ik grijp de houten leuning vast om mijn val te breken en beland op 1 knie. Grrrr, dat doet akelig pijn. Mijn enkel klopt, mijn hand doet zeer en mijn andere been ligt open. Dankzij de wandelstok kom ik overeind en bekijk de schade, gelukkig mijn camera is heel gebleven, maar verder ziet het er niet uit. Tranen van schrik, pijn en woede over zoveel pech lopen over mijn wangen. Eerst maar fatsoeneren en dan strompel ik terug naar de camper. Op één voet kan ik niet staan, mijn hand brandt van de splinters en het bloed druipt in mijn schoenen.

Lekker hoor, ik heb het idee dat iedereen naar me kijkt, er staan wat kinderen klaar die trommelles krijgen bij de brandweerkazerne en er zitten mensen voor hun camper. Nou jammer dan, ik foeter in mezelf en dwing me door te lopen.
Mijn verschrikte echtgenoot ziet onmiddellijk wat er aan de hand is:” zeker weer eens gevallen, stomkop hoe vaak moet ik nog zeggen dat je moet uitkijken.” Gelaten onderga ik de tirade en dan mag hij weer voor verpleger spelen. Eerst het bloeden stelpen, dan mijn voet koelen en vervolgens splinters verwijderen. Au au dat doet gemeen zeer, de schaafwonden branden, mijn voet zwelt op als een ballon en de splinters steken. Natuurlijk is het pincet niet geschikt voor zijn taak en mijn voet klopt en wordt langzaam blauw. Pas na 24 uur lukt het me de splinters eruit te peuteren met een naald. Ik neem me direct voor om de volgende reis soda mee te nemen, dat is een stuk minder pijnlijk. En mijn voet blijft verkleuren, wat zeg ik, mijn hele scheenbeen wordt paars en lopen is eigenlijk niet mogelijk. Slippers passen niet meer, maar toch vervolgen we onze reis.

De dagen die hierop volgen red ik me met een stok en vaak met een been omhoog. Weinig wandelen en veel lezen. Tien dagen na mijn ongelukkige val ben ik het zat en bel met de SOS dienst in Nederland, die adviseren na de foto’s van mijn voet gezien te hebben een bezoek aan een ziekenhuis. Oké we zijn in Aveiro en daar zijn ziekenhuizen. Na een zoektocht voor de camper komen we rond één uur in het ziekenhuis. Na even wachten volgt een intake gesprek in het Engels, de man geeft aan dat de artsen staken, maar EHBO is open. Hij denkt dat mijn enkel gekneusd is, maar voor de zekerheid toch laten zien aan een arts. We moeten meteen 16 euro betalen voor het gesprek en dan begint het wachten. Wachten, nog eens wachten, iedereen gaat voor en snel gaat het niet. Ik informeer bij een soort receptioniste maar die zegt dat ik geduld moet hebben, ik word vandaag nog geholpen. Uren later ben ik het zat, het is bijna zeven uur en er is nog niets veranderd. Weer naar de receptie, ah nu komt de aap uit de mouw, vandaag helpen betekent dat er voor middernacht een foto gemaakt gaat worden en dan daarna nog een gesprek met een arts.

Dat zie ik absoluut niet zitten, tenslotte kan er aan een gekneusde enkel niets gedaan worden 10 dagen na het ongeval. Ik strompel naar de camper en neem me voor mijn voet nog een paar dagen rust te gunnen, even afwachten en anders maar weer terug naar een ziekenhuis.

Op de volgende camperplaats kom ik in contact met een andere fotograaf, zijn kale hoofd onder de pleisters. Ook hij had meer aandacht voor zijn camera en de omgeving en was lelijk ten val gekomen. Langzaam geneest mijn voet en neemt de zwelling af.

Vanaf die dag probeer ik stil te staan om de omgeving in mij op te nemen en tot nu toe is het gelukt. Thuisgekomen wacht ons een rekening van het ziekenhuis van meer dan 100 euro en pas na maanden kon ik weer gewoon lopen.