Met een klein vliegtuigje van SATA landen we op Flores, het meest westelijke eiland van de Azoren.
Thuis had ik al bestudeerd hoe bij het afgelegen idyllische meer Poça das Patas te komen. Via een soort van karrenpad, zo blijkt.
De start is een karrenpad zoals ik die ken. Maar eenmaal 100 meter verder kom je op een steil pad met zwarte stenen die ook nog eens spiegelglad zijn. Het was zwaar klauterwerk maar echt de moeite waard wanneer je bij dit verborgen meer aankomt. Werkelijk sprookjesachtig.
Eenmaal boven, ging het regenen en alles trok dicht. Dan denk je even ...nee, hé...
En zoals bekend is van de Azoren, stopte de regen en trok de mist langzaam op.