Grenscontrole en Gastvrijheid

Door: Marjella

Geplaatst op May 31, 2012

Mijn Middelbare School deed in de periode dat ik er naar school ging opeens heel veel aan uitwisselingen, variërend van 1 dag naar Duitsland tot een week lang naar Polen met de bus. In 3 Havo gingen we een week op uitwisseling naar Wroclaw, Polen. Ook hier waren mijn ouders meteen enthousiast en vonden het een hele leuke ervaring, alleen een aantal klasgenoten dachten er ietwat anders over.

We sliepen namelijk in de gezinnen van de studenten daar, een aantal meiden waren heel erg bang (ook dankzij ouders denk ik) dat ze een broer zouden hebben die verkeerde gedachtes zou hebben en rare dingen zou doen. Gelukkig na een paar weken praten waren ze wel van die gedachtes af en konden ze zich gaan verheugen op de uitwisseling.
De busrit duurde lang, ongeveer 14 uur, samen met de combinatie van Havo studenten en Vmbo studenten die veelal voor het eerst lang van huis weggaan en ook nog wel ver weg, is dat geen prettige combi..

Gelukkig ben ik gezegend met de gave vrijwel overal binnen 15 minuten te kunnen slapen, alhoewel veel leerkrachten het eerder eng vinden aangezien het –als ik de verhalen mag geloven- ook even duurt voor ik wakker wordt.

Bij de grenscontrole was het heel anders als we normaal bij veel landen gewend zijn, in de meeste Europese landen kun je gewoon doorlopen zonder –helaas- een stempel te krijgen. In het jaar waarin ik naar Polen ging was de grenscontrole nog ouderwets streng, wat ik achteraf gezien wel heel bijzonder vond, want ik heb nooit meer zo’n controle meegemaakt.
In de bus moesten we klaar zitten met ons paspoort of ID kaart zodat de douane er zo langs kon lopen.
Hebben jullie wel eens de Donald Duck gelezen? Bij de meisjes scouting zit een Akela die er alle behalve vrouwelijk uitziet, nou zo zag onze douane er ook uit!

Op de terug weg was het zo dat we bijna 3 kwartier op de douane moesten wachten, ze waren nog aan het lunchen, bot gezegd hadden we gewoon pech en het enige wat we konden doen is blijven zitten en wachten.

In Wroclaw aangekomen was het vooral verbaasd rondkijken, we werden ontvangen door over enthousiaste Poolse studenten omringt door typische Sovjet gebouwen, grote grijze flatgebouwen. De Poolse studenten namen ons mee naar hun huizen, nou ja, flats, we zaten in ons eentje in een gezin wat ons de kans gaf om echt kennis te maken met het gezin.

Mijn gezin was verdeeld in Engels en Duits, de dochter en zoon spraken allebei redelijk Duits en hun vader sprak hakkelig Engels, met moeder kon ik ook wel communiceren, zij in het Pools en ik in het Duits.
Nog geen 10 minuten lopen vanaf de school in Wroclaw tussen alle Sovjet gebouwen was een enorm modern winkelcentrum gebouwd met alle luxe van deze eeuw. Meerdere verdiepingen met alle winkels die je, je maar kunt voorstellen.

Voor een leuk uitje namen de studenten ons mee naar het stadje Klodzko om daar te genieten van de historische stad met nog een restje van de oorlog met een heel gangenstelsel van tunnels en iets meer buiten de stad konden we genieten van de sneeuw en op de rug van een paard rijden.

Het meest vreemde voor mij was nog het huis, de leefomstandigheden en de gastvrijheid van de Poolse gezinnen. Vooraf hadden we contact met het gastgezin via e-mail en het was nog maar de vraag of ik bij ze kon blijven slapen, ze hadden namelijk een nieuwe auto gekocht, dat was voor mij zo raar om te horen. Hoe kan een gezin nu niet een gast ontvangen als ze een auto hebben gekocht, ik realiseerde me niet hoe groot de aankoop was geweest voor dit gezin.

De flat waar dit gezin in woonde was amper groot genoeg voor het hele gezin, laat staan voor een extra gast, er werd gevraagd of ik het niet vervelend vond om met de dochter in een bed te slapen anders ging ze wel op de grond slapen. De gang was net groot genoeg voor 1 persoon om breeduit te staan, met een tweede persoon moest er eentje tegen de muur aanstaan.

Op de ochtend dat ik vertrok werd ik uitgebreid geknuffeld door vader en moeder die beide moesten huilen dat ik wegging en ondanks dat ze zelf heel zuinig leefden stond er voor mij een fles Coca Cola klaar met broodjes, 2 zakken snoep en koekjes die ik zo lekker vond. Normaal gesproken zeg je tegen een gezin dat het echt niet nodig was maar dat je het waardeert, maar dit keer vond ik het echt vervelend om het aan te nemen, ik kreeg zoveel van ze terwijl ze amper een gast konden ontvangen omdat ze een auto hadden gekocht.
Het enige wat ik ze op dat moment kon terug geven was de belofte net zo goed voor hun dochter te zorgen in Nederland als zij voor mij hadden gedaan en ik heb er ook alles aangedaan om die belofte na te komen en haar een geweldige tijd te bezorgen.