Wandelcrisis
Oostenrijk
Europa
ChristaThieme
Wandelcrisis
“Zullen we nog een stukje gaan wandelen?” vraagt onze reisgenoot Tess na een dag skiën in de bergen rondom Serfaus. Serfaus is een klein dorpje dat midden in het Oostenrijkse skigebied Serfaus – Fiss – Ladis ligt en we verblijven daar een week voor onze wintersport. Deze dag was het niet zo lekker weer, vooral veel mist en een gure wind, waardoor we eerder dan normaal gestopt zijn met het naar beneden roetsjen op de mooi geprepareerde skihellingen. Ik stem in met het plan en vraag aan de rest van ons gezelschap of er nog iemand mee wil. Onze drie pubers zijn niet voor niets pubers en willen liever in het appartement op de bank hangen en de tijd verdrijven met kijken op het kleine schermpje van hun telefoon. Tja, de digitale jeugd van tegenwoordig doet niets liever dan dat en met dit gure weer kan ik het mij ook goed voorstellen dat ze niet mee willen. Mijn partner Bart gaat wel mee.
Met ons drieën gaan we op pad. Goed ingepakt met winterjas, muts, handschoenen en snowboots lopen we richting het gehucht Madatschen. Het is ondanks de dichte mist prima te doen. De gure wind is hier niet te voelen, door de beschutting die de vallei biedt. De weg is verhard en deels zelfs sneeuwvrij gemaakt dus al gezellig keuvelend stappen we flink door. Tussendoor heb ik de kans om een paar mooie plaatjes te schieten van de omgeving in de mist. Wat ben ik blij dat ik na enige twijfel toch mijn camera mee heb genomen! Nadat we het enige restaurant in deze uithoek achter ons hebben gelaten gaat de weg omhoog. Vanaf hier is de weg onderdeel van de wandelroute Six Senses dat begint of eindigt bij het restaurant, het is maar hoe je het bekijkt of hoe je de route loopt. Het is een wandeling die we al vaker hebben gedaan, maar dan omgekeerd, van boven naar beneden. Je gaat dan met de gondel naar het bergstation Komperdell en loopt op je gemak het goed aangegeven wandelpad in ruim drie uur weer slingerend naar beneden, eindigend bij, ja precies, dat restaurant. Uit ervaring weten we dat het laatste stuk behoorlijk steil naar beneden loopt, en laat dat nu juist dat stuk zijn dat wij nu omhoog aan het lopen zijn! Nou ja lopen… al na een paar minuten voetje voor voetje met hele kleine stapjes nauwelijks vooruitkomend, ben ik het al zat. Hier heb ik echt geen zin in!
Maar… ergens niet al te ver omhoog is er een afslag op de route die weer terug naar Serfaus leidt, weet Bart nog van een keer dat we hier in de zomer liepen. Op deze manier hoeven we niet dezelfde weg terug te lopen en dat is wel zo leuk. Ik laat mij al mopperend overhalen om nog eens twintig minuten verder te klauteren. Als het nog lang duurt, draai ik toch om! Dan ineens ziet Tess in een scherpe bocht een wegwijzer staan. ‘Serfaus 2,6 km” staat er op. Yes! Dat is ‘em! Gelukkig, vanaf hier gaan we dus weer naar beneden! Echter, het is niet echt een weg, meer een paadje … en het is ook niet netjes geprepareerd zoals het wandelpad van de Six Senses. Na wat overleg besluiten we toch maar het pad te volgen. Er hebben hier tenslotte meer mensen gewandeld, gezien de door vele voetstappen platgetrapte sneeuw.
Vol goede moed gaan we op weg. Het is prachtig! Je voelt je alleen op de wereld. Nou ja, bij wijze van spreken dan want we zijn natuurlijk met ons drieën. Het pad loopt al slingerend tussen de bomen richting het noordwesten en af en toe heb je geweldige uitzichten over de vallei. Maar al snel wordt het paadje zo smal dat je enkel je voet op een soort bergrichel van 30 cm breed neer kan zetten. Stap je er naast, dan zak je tot je middel in de sneeuw. En dat niet alleen, bij elke stap naar voren zak je ook nog eens 10 tot 20 cm naar beneden. We volgen uiteindelijk het voetspoor van één persoon, de andere wandelaars hebben het blijkbaar opgegeven en zijn omgedraaid. Tess loopt voorop, Bart daarna en ik helemaal achteraan. Eigenlijk heb ik het gemakkelijk, want zolang ik maar precies in de voetsporen van mijn medewandelaars stap, zak ik niet al te ver weg. Tenminste, het merendeel van de tijd want af en toe gebeurt het toch. En als dat onverwachts gebeurt en je verliest door de verrassing je evenwicht, probeer dan maar eens uit die enorme sneeuwberg te komen!
Mijn camera uit mijn rugzak halen en mooie foto’s maken gaat niet meer gebeuren. Daarvoor dien ik mijzelf teveel te focussen op waar ik mijn voeten neerzet. Regelmatig is één van ons drieën het beu, maar het gevoel dat we toch wel over de helft zijn zorgt ervoor dat we toch door ploeteren. We doen er natuurlijk veel langer over dan gepland, waardoor het gaat schemeren en uiteindelijk zelfs donker wordt. Gelukkig ziet Tess een lichtje op de berg, waar wij op af lijken te lopen. Waar licht is, is meestal ook een echte weg zodat het strompelen door de sneeuw over kan gaan in gewoon wandelen! Er gloort dus letterlijk licht aan de horizon! Uiteindelijk komt het pad bij een huis uit en gaat deze over in een gewone geasfalteerde weg. Weliswaar nog wel bedekt met sneeuw, maar die is door de banden van auto’s plat gedrukt en dus prima te belopen. Ik realiseer mij dat ik het huis enkele dagen eerder gefotografeerd heb vanuit het dorp. Toen dacht ik nog “je zou maar zo in-the-middle-of-nowhere wonen!” Nooit gedacht dat ik daar deze wintersportvakantie zo dichtbij zou komen!
Foto's
