Спокойной ночи, Sleep well
Kiev
Oekraïne
Agrotewal
Спокойной ночи, Sleep well
Je hebt van die reizen die gedoemd lijken te mislukken, zou dit er één van worden?
Kiev stond al wat langer op mijn verlanglijstje en in april 2012 zou dat gaan gebeuren, vliegtickets geboekt en via Booking.com, toch niet de minste een hotel.
Malev de maatschappij waarmee we zouden vliegen gaat failliet, de kamer omzetten naar een andere datum heeft ook de nodige voeten in aarde, maar uiteindelijk een maand later dan gepland gaat het toch gebeuren.
Een giga file bij Amstelveen helpt niet mee om het vervelende gevoel in mijn buik te laten verdwijnen. We worden afgezet door onze dochter, heel lief natuurlijk. Ze is 5 minuten weg en ik ontdek dat mijn mobieltje nog in de auto ligt. Ai dat wordt lastig, maar ik zie ook de voordelen, lekker rustig. Hoef ik niet te pas en te onpas het thuisfront te smsen, de mobiel van Hans is al wat ouder en moeilijker met bedienen. Op tijd bij Schiphol en de zon schijnt, dus koffers weg en lekker op het Panoramadak genieten. 45 minuten voor het inchecken gaan we naar de douane, oeps wat is dit? Een nieuwe attractie van de Efteling geopend ofzo? Rijen toeristen, die met dranghekken naar de douane geleidt worden. Spannend, manlief moppert, maar net op tijd er doorheen. We rennen naar de gate, omstanders in verbazing achterlatend zoveel snelheid als we weten te ontwikkelen. Verder geen klagen over de vluchten eerst naar Riga, overstappen en dan naar Kiev.
Het is inmiddels 21.00 uur, maar geen zorg ik moet het hotel bellen een uur voor we er denken te zijn. Wat kan ons verder nog gebeuren. We pinnen, vinden de juiste bus en ik heb leuk contact met de plaatselijke bevolking die wel aangeven waar we de bus moeten verlaten. Zie je wel mijn Russisch is wat weggezakt, maar als ik mijn best doe lukt het net. Dan eerste telefonisch contact met het hotel, ze geeft me een ander adres door en het juiste metrostation. Ja, ja het door haar opgegeven station bestaat niet, toch een communicatie storing. Nog steeds niet wanhopig bel ik nog drie keer met haar. Crisis spreekt ze zo slecht russisch, is de telefoon niet goed of ligt het toch aan mij. Het mobieltje raakt aardig leeg en op een station teckel ik een dame met het verzoek even te luisteren en ons de juiste weg te wijzen. De tijd dringt het is al 23.00 uur en de dame van het hotel blijft roepen dat we een taxi moeten nemen. Dat gaan we echt niet doen, zonde van het geld en we zijn er bijna.
Wanneer we de metro uitkomen zien ik een vreselijk grote straat die Rusland gangers wel zullen herkennen, zesbaans en kilometers lang. De nummering is moeilijk te ontdekken en we lopen het juiste gedeelte 4x heen en weer zonder een hotel te ontdekken. Tig keer vragen, we hebben het warm dan weer koud, moe en de koffer wordt steeds zwaarder, zit er lood in ofzo.
Hans stopt ermee, zoek jij het maar uit en ploft op de koffer neer. Dan toch maar een taxi nemen. Overleg met de chauffeur, nee het is niet ver meer, hij wil ons wel brengen voor 4 euro. Hij kan zo bij het toneel, we gaan 500 meter vooruit, draaien dan ongeveer 1500 meter terug en keren om op zowat dezelfde plaats uit de taxi gezet te worden, met de woorden zo hier is het. De nummers laten zien dat hij gelijk heeft maar geen hotel te ontdekke, geen deuren dus wat te doen. Het mobieltje heeft de geest gegeven.
Maar zie een jongen komt aangeslenterd en ik vraag in mijn beste russchisch of hij zo vriendelijk wil zijn om met zijn eigen telefoon het hotel te bellen. Dat wil hij wel, je ziet hem denken wat doen die rare lui in het midden van de nacht nog op straat. Vol vertrouwen loop ik met hem mee door een donker steegje naar de achterkant van het gebouw. De toegang is een oude deur, een morsig trappenhuis en ik moet volgens hem op de derde etage zijn. Inmiddels is Hans ook weer bij me en we bestijgen uitgeput de drie trappen. Wat een gribus, bijna geen licht en er doet niemand open. En nu, ik weet het ook niet meer tranen schieten in mijn ogen. Zo moe zoveel moeite gedaan staan we in een trappenhuis in Kiev. Geen sleutel, geen telefoon en geen fut meer. Maar dan als door de hemel gezonden komt al bellend de reddende engel weer terug. Hij heeft extra info voor ons, weet waar de sleutel ligt en opent de deur.
Na een lange dag doodmoe in het wel erg russische bed getuimeld. Maar we hebben onderdak, de douche werkt en we weten weer waarom Oostbloklanden zo aan ons trekken. Al die vriendelijke mensen die zonder eigen belang iets voor je willen doen. Met uitzondering van de taxi chauffeur die heeft zich rot gelachten, denk ik.
Foto's
