Het is een nog net doordeweekse vrijdag...

Vrijdag 3 oktober -de ober is weer in de maand- en het is vroeg. Akelig vroeg. Zeker voor een avondmens als ik ben.Het zal zo rond pak-em-beet circa ongeveer een eenentwintig-en-een-halve minuut voor acht zijn geweest. 's Ochtends dus.

Ik ben een kleine zevenendertig kilometer van huis. Of iets meer dan 30 minuten onderweg. Gemiddeld zeventig in het uur haal je net niet.Het is nog Zeeuws-Vlaanderen en de witte wieven tieren welig tussen bomen en struiken door om hun mistsluiers over 's Heeren wegen uit te spreiden. Mijn zicht beperkend. Maar 't kan erger.

Ik weet de weg. De radio rockt iets van Kensington, of de 3J's...dat ben ik even kwijt, en de cuore sportivo diesel bonkt in een gestaag tempo vierhonderdentachtig trappelend ingehouden paardenhoeven over het asfalt.

Mist en zon. Zon en mist. Ze ontmoeten elkaar heimelijk in een sprookjesachtige oranjesluimer juist op het punt dat ik een lichte bocht maak in de N62 richting Westerscheldetunnel. Het spoorwegviaduct doemt op en ik ontwaak uit mijn radioroes om dit magische moment vast te leggen.
De geeloranje mistmix accentueert de stijlvolle kameleonvormige brug als ik stapvoets een bewegend beeld in m'n camera zuig...

Goeiemorgen...