Aan de Oosterschelde bij de Plompetoren van het vroegere Koudekerke loop ik langs de oever en opeens valt me een kleine rode knikker op. Die kan ik wel meenemen voor thuis, denk ik.
Ik laat me tussen de basaltblokken naar beneden zakken, het is behoorlijk steil.
Het 'knikkertje' ligt tussen een mossel en een oester en het is niet van glas, het is een slijmerig bolletje van zo'n 2 centimeter groot, dat ook nog lijkt te bewegen.
Thuis los ik het mysterie op met behulp van internet en wat duikvrienden. Het bolletje is een Paardenanemoon of zeeroos (Actinia equina), dat leeft in de getijdenzone. Bij laag water trekt hij zijn tentakels in en maakt een slijmlaagje, zodat hij minder snel uitdroogt.
Je zou het zo niet zeggen, maar paardenanemonen hebben een eigen territorium en als soortgenoten elkaar raken met hun tentakels, komt er een prikkelend stofje uit de blauwe netelcellen die op de tentakels zitten. Het slachtoffer kruipt dan weg, of valt van de steen.
Dit is toch wel bijzonder voor zo'n minidiertje!