'Gisteren was hij nog gezond', zei Maude. Haar oren trilden nerveus.
'Dat zegt helemaal niks', antwoordde Sir Ritchfield, de oudste ram van de kudde. 'Hij is immers niet aan een ziekte gestorven. Een spade in je ribbenkast is geen ziekte.'

De herder lag naast de hooischuur, roerloos in het groene Ierse gras. Iets verderop waren de schapen in vergadering bijeen, er trots op dat ze zo rustig waren gebleven toen ze hem deze ochtend zo levenloos hadden aangetroffen.

Miss Maple, het slimste schaap van Glennkill, en volgens sommigen van de hele wereld, zei: 'Maar willen jullie dan niet weten wie onze herder heeft vermoord?'
'En dan?', vroeg Heide, die nog haast een lammetje was. 'Wat doen we als we daar achter zijn?'
'Gerechtigheid!', blaatte Othello, het enige zwarte schaap van de kudde.
'Gerechtigheid!', blaatten ook de andere schapen.

En daarmee was besloten dat de schapen van George Glenn de laaghartige moord op hun enige herder zouden oplossen.



Ik kan tegenwoordig bij schapen, net als hier vorig jaar zomer in Retranchement, niet meer níet denken aan het enorm geinige boekje 'De schapen van Glennkill' waarin de schapen de detectives zijn die in een hilarisch verhaal in het grasgroene Ierse platteland de moord op hun herder oplossen. Leestip!