Hé jongens en meisjes! Zie mij hier eens even lekker in het zonnetje wind… en blikken staan te vangen! Dat doe ik alweer een behoorlijke poosje hoor. Ik weet het niet exact (tja… leeftijd en geheugen…) maar ergens rond 1650 heb ik dit eervolle stukje grond bij zee gekregen. Yesss ... ik sta het dichtst bij zee van álle molens in Nederland, stoer hè? Dat het consequenties heeft, heb ik al die jaren fier verdragen. En dan bedoel ik niet de forse wind uit zee, het zout dat tussen m’n voegen kruipt, de keren dat ik m’n vriend Michiel, die wat verderop staat (maar nu even niet) heb uitgedraaid…eh…uitgezwaaid voor z’n barre tochten…..of de talrijke operaties… eh…restauraties die ik heb ondergaan…..neehee… da’s niks vergeleken met de kanonskogels die de Engelsen me in 1809 om m’n wieken schoten. Er zit er nog steeds ééntje in m’n zij! En in 1944 zag ik de geallieerden vlák naast me landen. Die hadden gelukkig wind mee! Dik driehonderd jaar heb ik gewerkt en nu ben ik met pensioen… op wat demonstratietjes na… Waar ik sta? Op het Oranjebolwerk langs de Westerschelde in Vlissingen. En ik… ik ben de Oranjemolen! Graag tot ziens!