Toppie ! of hoe kom je aan de naam Doppie ?

Door: Doppie

Geplaatst op Nov 13, 2010

Hoe komt een mens aan de bijnaam Doppie ?

Daarvoor moeten we terug naar mijn jeugd, ik ging bijnaamloos door het leven. Goed van tijd tot tijd kwamen alle Karels die deze wereld gekend heeft voorbij: Appel, de Grote, de Kleine, de Vijfde en altijd leuk de Stoute. Je leert er mee leven.

Op zeker moment kreeg ik schrijfdrang, nee geen verhalen schrijven, kom op zeg als ik ergens een hekel aan had was het dat wel. Altijd goede cijfers voor Taal tot er een opstel geschreven moest worden, het liefst meldde ik mij ziek.

Nee een andere vorm, met een viltstift schreef ik op willekeurige objecten wat het was, een hamer kreeg de tekst 'hamer', mijn fiets herkende ik aan het eigenhandig aangebrachte 'fiets'.
Een onschuldige jeugdafwijking die na korte tijd de kop werd ingedrukt toen ik net de afsluitende 'o' achter het reeds geschreven 'aut' wilde pennen.

Op zoek naar een eigen identitiet kwam de 'IK' fase, zou ik in de grote stad zijn opgegroeid dan had ik elke straathoek getagged met een gespuitbust 'IK'. Maar ja dat soort fratsen kenden we niet bij ons in het dorp, dus vulde ik mijn dagen met schriften, boeken en tijdschriften vol te kalken met dit ene egowoordje.

De Vlissingse kunstenaar Jan van Munster verdient nu een dik belegde boterham met zijn 'IK' projecten, door heel Nederland loop je tegen zijn werk aan. Mijn kunst kwam tot een vroeg einde toen ik in een opwelling besloot het kleiner te zoeken, 'Ik' werd 'Ikje'. Die bescheidenheid kwam mij duur te staan, voor mijn oudere broers was het een kwestie van inkoppen en afmaken: een 'P' ervoor en voila een bijnaam was geboren.

Eigen schuld, en ach, hoe erg kan het zijn om zo te heten in een dorp waar je buurjongen 'Hansje de Suzebolle' heet, waar een boerenvader en zoon bekend staan als 'Hans de Drolle' en 'de Ouwe Drolle'. Dan heb ik het nog geeneens over de ruige bosarbeiders 'de Buitels', de broers 'Jan en Kees Koffie' en natuurlijk mijn bloedeigen broer 'Gart Cassis'. Niet echt een bijnaam maar wel vermeldenswaardig is de bekende 'JanvanStijnvanStientjeScha', geen idee wie het is maar iedereen kent 'm.

Historisch werd het verhaal van de Mulders, een veelvoorkomende naam op het dorp. Een deel van deze Mulders gaat door het leven als 'Puup' (pijp), waarom dat weet niemand, netzomin als duidelijk is wanneer een Mulder nou een 'Puup' is. Veel 'Pupen' wilden graag van deze naam af maar dat lukt natuurlijk nooit met iets wat zo is ingeslepen. Tot het moment dat een aantal van hen schuldig werd bevonden aan het inspuiten van hun vee met groeihormonen, een zucht van opluchting was te horen toen na een klein jaar het vertrouwde 'Puup' de gehaatte nieuwe naam 'de Spuiter' weer had verdreven.

Ik verliet het dorp en mijn nieuwe vrienden in Delft kenden mijn toch wat vervelende bijnaam niet. Op de 'Toko' ook wel bekend als 'de Ballentent' heerste de achternamencultus, zo treffend neergezet door het “Hé van Binsbergen, heb je nog geneukt ?” van de mannen van Jiskefet.
Een mooie broedplaats voor bijnamen: Lely werd al snel Wewie, Ome Har evolueerde tot Unc. Achternamen werden teruggebracht tot een lettergreep: Mul, Borg, Swiep, Goeij, lekker compact.

Minder genadig kwamen de mensen met dubbele voornamen eraf, we grossierden in prachtige vondsten als 'Fannie Happie', 'HamboGini' en het zeer slecht door het slachtoffer gewaardeerde 'JaapJaap'.

Sommige namen verdwenen snel, 'Bril' was te makkelijk, te goedkoop, tot het moment dat de drager ervan overstapte op lenzen, vanaf dat moment was het weer voluit en volmondig 'Bril'.
'Dikke Willem' was te sympathiek voor zo'n suffe bijnaam, zijn vriendschap was net zo enorm als zijn postuur. Na een stevige afvalkuur omarmde hij met liefde zijn erenaam......., uiteraard 'Dikke Willem'.

Egbert zag door de keuze van een gespreksonderwerp zijn naam veranderen in Egbeffer, twee verkeerde woorden in een gesprek kunnen genoeg zij om je voor het leven te tekenen.
In de loop der jaren werd de inmiddels tot 'Bef' ingekorte bijnaam vervangen door het vriendelijker 'Eppie'. Veel te vroeg moesten we afscheid nemen van deze Vriend met een grote V. Nooit eerder heb ik zo veel moeite moeten doen om de juiste woorden te vinden, maar wat was ik blij dat ik het afscheidswoord kon afsluiten met “Lieve Ep” inplaats van “Beste Bef”.

Ik dwaal af, we hadden het over Doppie, deze is ontstaan in deze periode van mijn leven. Een prettige vriendelijke naam zoals Rieneke zo leuk schrijft in haar Blog, je kan er zo lekker mee spelen. Doppie op zijn koppie met een droppie.

Mede RR-ers die iets negatiefs te zeggen hebben kunnen dat keurig netjes doen door het te brengen als “Dat was een floppie, doppie.”, vooral van fanatieke mede-bloggers vind ik het een genot om zo hun oordeel te ontvangen.

Gelukkig komt vaak die andere variant voorbij die je veel liever hebt als reactie: “Toppie Doppie”, heerlijk om te horen. Bij deze wil ik dan ook al die RR-ers bedanken die mij de afgelopen dagen gefelicteerd hebben met mijn RR van de Week verkiezing, ik zeg :

[div align="center"]“Dat vind ik nou Toppie en nog eens Toppie, dankjulliewel !”[/div]

Van één van jullie kreeg ik een tijdje geleden de vraag voorgelegd hoe ik mijn verhalen schrijf, het antwoord is van een ontluisterende eenvoud: ik begin, na een tijdje nadenken, gewoon te tikken wat in me opkomt. Vervolgens rolt het verhaal er zo in een keer uit.

De tweede vraag was hoe je weet dat een verhaal goed is, of klaar, of hoe je dat moet noemen. Ik heb geen idee maar er is wel een heel frappant iets: mijn beste verhalen zijn degene die op het moment dat ik de laatste punt zet precies 999 woorden blijken te bevatten. Na de eindredactie kunnen het er nog wel 'ns wat minder worden maar de eerste versie telt voor mij.

Dan de hoofdvraag : “Hoe kom je aan de bijnaam Doppie ?”

Oeps, teveel woorden......