Schiermonnikoog in september en dan met laagwater. De zoute kwelder roept, om de beginnen aan de westkant van het eiland, het Rif. Je moet wel een beetje van slib en slenken houden, maar ik heb het er voor over om de kleuren, de reflecties en successiereeks in het "landschap" steeds weer opnieuw vast te leggen. De invalshoek van het licht kan toch altijd net een tikje anders zijn. Dit keer lopen er op enige afstand van mij twee fotografen met een vergelijkbaar doel. Jammer, je wilt zo graag de suggestie wekken dat het gebied puur en zuiver is en dat wordt lastig met mensen in beeld. Gelukkig heeft één van de dames marmer witte schoenen aan en die mogen niet vies worden, dus blazen beide dames al gauw de aftocht en ik kan weer opgaan in de begroeiing: groene algen, zeekraal, lamsoor, zee alsem en zeegras. Bruin, rood, zilver en paars vechten om voorrang, maar na het verlaten van de kwelder voeren geel, blauw en wit ineens de boventoon. Het samenspel van strand en zee geeft je nog even rustig de tijd om je te realiseren dat dit stukje Schiermonnikoog geen nationaal park is, maar wel deel uitmaakt van het UNESCO werelderfgoed. Het water komt al weer op.