Kijk… dit vind ik nou mooi.

Slenter je door Utrecht, Wittevrouwensingel in dit geval, zie je ineens, iets van de doorgaande weg af gelegen, een prachtig pakhuis. Tenminste... nu niet meer, maar ik heb begrepen dat het ooit een pakhuis is geweest. Veekoeken en zo. Nu doet het dienst als bedrijfsverzamelgebouw.

Maar dat even terzijde.

Wat hier nou zo mooi aan is, vind ik dan, is dat de zon precies zó schuin staat ten opzichte van waar ik naartoe gelopen ben, dat de kaarsrechte vensterbanken mooie lange schaduwblokken synchroon projecteren op de egaal lichtgeel gestucte gevel (misschien moet je de foto even groot openen voor ’t effect). Daarnaast is het natuurlijk een monument van fabrieksarchitectuur met die fraaipuntige hoektorens en strakgeboogde vensters. En geweldig dat ze de nostalgische naam ‘Hooghiemstra’ er prominent aanwezig op hebben laten staan. Daar kan ik dan eventjes van staan te genieten. In ’t zonnetje. Een niet geheel onbelangrijk positief detail.

De fiets en het ene wat meer openstaande ruitje op de bovenste verdieping zijn een extraatje om je hersenen wat denkwerk mee te geven.

Waarschijnlijk werkt de eigenaar van de fiets op de bovenste verdieping…. een frissebuitenluchtliefhebber dus.

En ik.
Ik ben een bofbips.
Wederom.