Hoe een 45-daagse reis door de Melanesische wereld geheel onvrijwillig werd omgeboekt naar een 32-daagse reis door de Medische wereld ...

Door: Bowral

Geplaatst op Jul 24, 2011

De rugzakken zijn zo goed als ingepakt. Alleen nog wat laatste spulletjes, zoals een duikbril, dropjes en nog een extra batterij voor de camera. Vrijdag 24 juni vertrekken we voor een zesweekse reis naar Nieuw-Zeeland, Vanuatu en Fiji. Vele uren aan voorbereidingen zijn hieraan voorafgegaan. We zijn er helemaal klaar voor!

Op zondag 12 juni, eerste Pinksterdag, zegt Jeannette dat ik er een beetje ‘geel’ uitzie. De volgende dag: ‘Je bent geel!’ Een blik in de spiegel riep direct associaties op met kanariepietjes, bakken vol kip/kerriesalade en een Chinees met geelzucht. Voor de zekerheid toch maar even de huisarts gebeld met de mededeling erbij dat we de week erop op reis zouden gaan. Nog dezelfde week moet ik bloed laten prikken en wordt er een echo van de buik gemaakt. De huisarts is er niet gerust op en zij maakt voor dinsdag 21 juni een afspraak bij de spoedeisende hulp van het Martiniziekenhuis. In al mijn naïviteit denk ik nog steeds drie dagen later in het vliegtuig naar Auckland te zitten ...

In werkelijkheid was dit het begin van een ongewis avontuur van 32 dagen door de, voor mij volstrekt onbekende medische wereld. Vanaf dat moment was ik de regie over mijn leven tijdelijk kwijt.

Na een eerste gastroscopische ingreep belooft de eerste diagnose weinig goeds. We krijgen in een ‘slechtnieuwsgesprek’ te horen dat het er niet te best uitziet. De dag erop volgen er nieuwe opinies en wordt het slechte nieuws ‘afgezwakt’ met de diagnose ‘Syndroom van Mirizzi’. Een galsteen die de galafvoer blokkeert, hetgeen de gele huidsverkleuring verklaarde. Tijdens de operatie hebben ze zowel een galsteen als de hele galblaas verwijderd. De galsteen zelf heb ik als ‘souvenir’ meegekregen: een prachtig gepolijst ei dat in een catalogus van Fabergé niet zou misstaan!

In de volgende dagen werd duidelijk dat het feitelijke probleem nog niet helemaal was opgelost met de operatie. De verschillende bloedwaarden bleven te hoog. Na anderhalve week trad er een lekkage in de buikwand op. Met het gevaar op een acute buikvliesontsteking werd ik direct weer op de operatietafel gelegd. Een tweede ‘souvenir’ is een jaap van zo’n veertig cm vlak onder mijn ribben ...

Afgelopen vrijdag mocht ik naar huis. Dat wil overigens niet zeggen dat alles nu ‘klaar’ is. Over een paar weken volgt weer een gastroscopische ingreep. Volgens de artsen zal volledig herstel nog maanden duren.

Ik kijk stiekem even op onze route: vandaag zouden we snorkelen en zwemmen met mantarays ... Helaas, volgend jaar gaan we voor een herkansing!

PS
Graag wil ik jullie heel erg bedanken voor de vele blijken van meeleven in de vorm van kaartjes en berichtjes op Colombus en Facebook. Al die belangstelling doet mij waarlijk goed!