Vandaag precies tien jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop, zoals deze foto letterlijk laat zien. Want vandaag precies tien jaar geleden werd ik rond vijf uur ’s nachts wakker gemaakt, door ons mam, om te vertellen dat jij er niet meer was, pap.
Na een kort en heftig ziekbed, helaas de strijd verloren aan kanker… Dat waren de bikkelharde feiten, daar zouden emoties en herinneringen geregeld een loopje mee gaan nemen.
De enige avond waarvan ik zeker wist dat je er de volgende ochtend nog zou zijn en ik niet in gedachten afscheid van je nam voor het slapen gaan, toch werd het die nacht (tot zover ook mijn voorspellende gave :P)…
Als ik erop terug kijk, vind ik dat ik daarna een half jaar niet mezelf was, en toen ik mezelf hervonden had, begon het eigenlijk pas echt, dat gemis…
Maar je wilde niet dat we bij de pakken neer zouden gaan zitten, en dus gingen we door, je zou trots zijn ;)
Een wijze levensles gaf je ons mee, een ‘cadeautje’ zoals iemand het laatst voor mij verwoordde, dat je moet proberen te genieten van elke dag dat je hier mag zijn, je niks uit moet stellen als dat niet hoeft en je je dromen moet proberen te verwezenlijken.
Het duurde even voor ik ernaar ging handelen als dromertje zijnde, maar ik probeer iedere dag intens te genieten van iets, en als er een dagje bij zit dat ik te eigenwijs ben om dat voor mezelf te doen, dan doe ik het voor jou ;)
Want uiteindelijk zijn we hier allemaal voor die machtig mooie reis, die soms (tijdelijk) verandert in een barre tocht, en het leven heet!
Wat had ik je graag nog wat langer om me heen gehad en je deelgenoot gemaakt van mijn plannen, belevenissen en avonturen ;) Toch weet ik dat er ooit een dag komt dat ik je weer zal zien en bereid je dan maar voor, want dan hebben we heel wat tijd in te halen!
Maar vandaag is vandaag, je zou niet willen dat ik me teveel bezig zou houden met wat er eventueel na dit leven komt, waar dat zou zijn en hoe het daar dan is, dat was volgens jou grote onzin, gewoon hier en nu, beide beentjes op de grond.
Goed, terug naar je tienjarig jubileum… nee dat klinkt toch wel erg vreemd. Hoewel je waarschijnlijk liever gehad zou hebben dat we vandaag je leven zouden vieren, dan zouden rouwen dat je niet meer bij ons bent en we daar precies vandaag pijnlijk aan herinnert worden, is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kies voor de middenweg zoals de jaren hiervoor, ik zal je gedenken om de geweldige vader die je was en voor mij altijd blijft, niet meer bij ons, maar voor altijd met ons!
Daar gaan we dan, dadelijk op mijn fietsje naar het werk, met een lach en een traan zien en beleven wat deze bijzondere dag in petto heeft ;)
Wens jullie een fijne dag met hopelijk voor jullie allemaal minstens één genietmomentje ;)