Ik weet ‘t nog goed. Niet meer als de dag van gisteren, maar toch…: m’n allerallerállereerste film in de grotemensenbioscoop in de grotebozestad (Breda). ‘Silver Streak’ met Gene Wilder en Richard Pryor. Bij het verjaardagsfeestje van vriendje Arjan. Daarna nog pannenkoeken dacht ik.

Je had twee echte bioscopen in Breda: ’t Grand en ’t Casino. Je was voor de één óf voor de ander (beetje Beatles/Stones verhaal). Ik was voor ’t Grand (en de Stones). Sowieso qua pand (1921) met z’n Moorse uitstraling, laagpolige tapijt, zacht roodpluchen zetels en overweldigend fraai betegelde art-deco interieur… maar daarnaast vooral vanwege de met popcorn vermengde celluloidgeur en ‘t kinderlijk opgewonden gevoel ‘bij de film’ te zijn. Persoonlijk en intiem. Een metwijdopenogenenmondbelevenis. Onvergelijkbaar met de tegenwoordig op buitensteedse industrieterreinen gebouwde monsterlijke multifunctionele betonglazen meerzalencomplexen…

Je kocht nog een vers geprint duimgroot roserood/vaalgroen zachtkartonnen toegangskaartje met kartelrandjes. En een stoelnummer erop. Van die aardige mevrouw in het kleine bouwvakkerstoiletformaat glazen hokje met gaatjes in de ruit en doorgeefluikje voor je twee-gulden-en-vijftig-cent. En een andere aardige mevrouw met hoedje en zaklampje begeleidde je naar je stoel… Pikkedonker en verwachtingsvol stil.

Het ouderwetse Grand is echter niet meer. Wel fantastisch gerestaureerd. Maar tegenwoordig kunst-/cultuurpodium cq. partyzaalfeestcongresevenementendinges. Jammer...