Het leven onder een steen.

Door: Marcelkuijper

Geplaatst op Mar 13, 2015

Voordat je alles begrijpt van het hieronder geschreven stukje moet je weten dat ik voor de Nederlandse luchtvaartmaatschappij werk en mijn functie purser (leidinggevende) is aan boord.

Een aantal jaren geleden hebben we een vluchtje binnen Europa ergens vandaan terug naar Amsterdam.
Ik loop rustig door de cabine van achter naar voren en zie in onze business class een passagier op een mooi glimmende laptop werken en ik zie tevens een hoop muziek op zijn scherm.
Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik knoop een praatje met hem aan.
Ik zeg de passagier dat mijn oog viel op zijn muziek op zijn laptop en vraag hem of het hobbymatig of beroepsmatig is?
Hij verteld mij dat het beroepsmatig is waarop ik hem vraag in welke beroepsrichting ik dan zou moeten denken?
Hij zegt dat hij een radio dj is bij radio 538 en een eigen show heeft op die zender.
Mijn nieuwsgierigheid wordt nu alleen maar groter en ik vraag hem naar zijn naam?
Ik ben Armin van Buuren is zijn antwoord waarna hij naar mijn gezicht kijkt en waarschijnlijk mijn gedachte moet hebben kunnen lezen want er ging bij mij (toen) geen lichtje branden.
Met een glimlach vraag ik dhr van Buuren of ik hem zou moeten kennen?
Nee hoor, dat hoeft natuurlijk niet lacht hij terug.
Toch zei iets in mij dat dat waarschijnlijk meer aan mij lag dus ik zeg tegen hem;
ik loop even terug naar mijn collega's achterin het vliegtuig en vraag wat zij van u weten?
Met een brede glimlach zegt hij; prima, ik ben benieuwd naar de reactie van uw collega's.
Ik kom zo bij u terug, zeg ik en loop in gedachte naar de achter galley.
Tegen de meiden in de galley zeg ik; dames, ik heb net een interessant gesprekje gehad met een passagier in de business class en hij verteld mij dat hij dj is bij radio 538.
Wat zegt de naam Armin van Buuren jullie?
Nou de galley was te klein voor hun enthousiasme want hij scheen toen net voor het eerst uitgeroepen te zijn als zijnde de beste dj ter wereld !!!!
Wow, zeg ik en loop met wat schaamrood op mijn gezicht terug naar dhr van Buuren die nieuwsgierig naar mij opkijkt en zegt, en?
Lachend vertel ik hem het enthousiasme van de stewardessen achterin het vliegtuig toen ik zijn naam liet vallen en voeg er aan toe dat ik waarschijnlijk de enige Nederlander ben die onder een steen geleefd heeft en hem dus niet kent.
Dhr van Buuren begint te lachen en voegt er aan toe; geeft niks hoor misschien is het uw muziek genre niet.
Dat vind ik een mooie conclusie want 80-ties rock muziek (mijn genre) valt net niet in het genre van Armin van Buuren.
Ik bedank hem voor het gesprek en beloof plechtig thuis eens wat van zijn muziek op te zoeken om voortaan beter beslagen ten ijs te komen.
We nemen lachend afscheid van elkaar, wat een relaxte kerel is hij zeg, super.